آن روز زنگ آخر که خورد مطمئن بودم امروز همه‌چیز آماده‌ است: هم شیفت مادرم بعدازظهر است هم خانم بعد از ساعت مدرسه زود می‌رود. از مغازه روبه‌روی مدرسه خوراکی خریدم و جایی در کوچه‌ی کناری که دید نداشته باشد مشغول خوردن شدم. خانم با یک نفر از کادر مدرسه خوش‌وبش‌کنان بیرون زد. کمی جلوتر از هم جدا شدند و من با سری پایین از سمت مخالف خیابان دنبالش راه ‌افتادم. خانم داخل بقالی شد و با یک بسته ماکارونی بیرون آمد. پیش خودم ‌گفتم حتماً که قرار نیست خودش آشپزی کند و لابد آشپزی چیزی دارد. تصور خانم موقع چشیدن نمک غذا، خانمی که به کفش پاشنه‌بلند و لباس یک‌دست سرمه‌ای و جدیت می‌شناختیمش، مضحک بود. آشپزی حدی از خاکی‌بودن و کار یدی در خودش داشت که در او مطلقاً وجود نداشت. جلوتر که رفت عجیب‌تر هم شد. از تلفن همگانی شماره‌ای گرفت و مشغول صحبت با دخترش شد که فلان چیز غذا را آماده کن و مراقب مادربزرگت باش تا من برسم. پس خانه و خانواده هم داشت، درست مثل ما... یعنی دخترِ خانم چه شکلی بود؟ چند سالش بود؟ لابد به سنی رسیده بود که بشود مقدمات تهیه‌‌ی غذا را بهش سپرد و حتی بالاتر، بشود مادربزرگ را به او سپرد نه برعکس. خیلی زود خیالم به سمت شوهر خانم رفت. حتماً یا مرده یا از او جدا شده، وگرنه چرا با او صحبت نکرد؟ چرا غذا و مادربزرگ را به او نسپرد؟

خانم داشت به سرحدات تصوراتم از جغرافیای شهر می‌رسید. نشسته بود در ایستگاه اتوبوس. در شیش‌و‌بش این بودم که از اینجا به بعد را ادامه بدهم یا نه و اگر بله، نکند لو بروم. مانده بودم سهمیه‌ی شگفت‌زدگی و هیجانم را صرف اولین اتوبوس‌سواری مستقل کنم یا هراسم را صرف ازدست‌دادن ایستگاه و گم وگورشدن.

حدود ده سال پیش فیلمی ابرقهرمانی با عنوان هنکاک ساخته شد که قهرمانش جان هنکاک ابرقهرمانی الکلی و خسته بود. مشکلات زندگی روزمره مثل مردم عادی یقه‌اش را گرفته بود و اگرچه برای خالی‌نبودن عریضه گاهی این و آن را نجات می‌داد، داستان فیلم پشت صحنه و اوقاتی بود که هنکاک مشغول ابرقهرمانی‌گری نبود. معلم‌ها، که پیش چشم ما نوباوگان از همه‌جا بی‌خبر دست‌کمی از ابرقهرمانی همه‌چیزدان و یکه‌بزن نداشتند، جایی در شعاعی ایمن از مدرسه رخت ابرقهرمانی را از تن درمی‌آوردند و می‌شدند یکی به کسل‌کنندگی دیگرانی که می‌شناختم. روزمرگی مثل اختاپوسی به جانشان می‌افتاد و بلیت اتوبوس و قابلمه ماکارونی و دختر کوچک و مادر پیر انتظارشان را می‌کشید.

وقتی اتوبوس در اولین ایستگاه ایستاد، سر برگرداندم به عقب تا ببینم خانم چه کار می‌کند. سرش را به پنجره تکیه داده بود. با دهان باز خوابیده بود و پاهایش را هم آرام روی کفش گذاشته بود. از این معمولی‌تر و ناامیدکننده‌تر هم می‌شد؟ شیر بی‌یال و دمی بود که از شکوه و جلال روزانه‌اش بازنشسته شده بود. چرخ‌فلک پررونقی بود در ساعت سه‌ی نیمه‌شب؛ شبیه داربستی که بعد از اجرای نمایش باز می‌شود؛ رد کشِ لباس‌ها روی بدن؛ پای خواب‌رفته در کفش تنگ؛ جای قرمزی گِنی که از دور شکم باز شده؛ آرایش مالیده‌شده روی صورت. خوب شد بیدار نبود تا شاگردش را مشغول تماشای این منظره ببیند. یکی دو ایستگاه دیگر به همین شکل گذشت و حدس زدم مسیرش باید طولانی‌تر و بی‌ماجراتر از این‌ها باشد. به افسانه‌های ملال‌آوری فکر می‌کردم که قرار بود فردا از این تعقیب و گریز در مدرسه از خودم بسازم.