وقتی درباره‌ی او با دوستی ایرانی‌آمریکایی حرف می‌زدم، خندید و با اشاره به ماهیت نمایشی آداب معاشرت ایرانی گفت: «فکر می‌کنم تعارف کرده‌اند». شاید همین‌طور باشد، اما سبک پذیرایی‌ نسیم علی‌خانی در اولین رستورانش، مانند حس او به آشپزی، شمّی و شهودی‌است. آن هم آشپزی ایرانی که در این شهر نادر است. علی‌خانیِ پنجاه‌و‌نه‌ساله اولین بار در دهه‌ی هشتاد میلادی از ایران به آمریکا آمد. گرچه مدت‌هاست که آشپز مجرب غذاهای خانگی است، اما سفره اولین تجربه‌ی رستوران‌داری اوست.

شب دیگری، پیشخدمت بهمان گفت که ته‌دیگ— غذای نسبتا ساده ولی زمانبر و همچنین اصیل ایرانی— تمام شده. ته‌دیگ در سفره دو نسخه دارد. برای تهیه‌ی یکی، کف قابلمه با نان لواش نازک پوشانده می‌شود، نان لحظه‌ای در روغن سرخ می‌شود، سپس برنج روی نان قرار می‌گیرد و حین پخت به خورد نان می‌رود و ورقه‌ی برشته‌ی آماده به شکل قطعات درخشان قهوه‌ای طلایی بریده می‌شود. برای تهیه‌ی نسخه‌ی دیگر، فقط روغن، برنج و قابلمه را از یکدیگر جدا می‌کند و نتیجه‌ی نهایی به تکه‌های ترد تقسیم می‌شود. وقتی علی‌خانی، متوجه چهره‌های مأیوس گروه همراه من شد، دلسوزانه چهره‌ در هم کشید و در بشقابی، که قرار بود نصیب خودش بشود، دنبال ته‌دیگ گشت. خبری نبود. اما درست زمانی که ما با کاسه‌ای پر از سبزی‌پلو، با نسبت تقریبی یک به یک سبزی به برنج دلی از عزا درآورده بودیم، بشقاب کوچکی ظاهر شد: معجزه‌ی ته‌دیگ.

ته‌دیگ با بیشترِ گزینه‌های منو کاملا سازگار است، از جمله ران بره‌ی کاملا برشته و پروار و یک کاسه بادمجان شیرین، دودی و تند که ابتدا کبابی شده و سپس با سیر، پیاز و گوجه‌فرنگی به‌آرامی پخته شده. ماست موسیر (و سرو آن با نان خانگی، یا ماست چکیده با تکه‌های سکه‌‌مانند چغندر پخته) هم فراوان است،همچنین شربت گلاب. طعم زعفران در نوشیدنی زعفران وسپر¹، که مخلوطی از جین، ودکا و لیلِت زیادی تند است، به نوشیدن قطره‌ای از شیشه‌ی عطری در حمام مادربزرگتان می‌ماند، اما این طعم در دسرها ملایم‌تر است و اثری نشاط‌آور به‌ جا می‌گذارد.

علی‌خانی و فالوده‌ی سرحال‌آورش، بستنی یخی ایرانی که از گلوله‌های بی‌ریخت اما رضایت‌بخش رشته‌فرنگی یخ‌زده‌ای درست می‌شود که در شربت لیموی شیرین غوطه‌ور است‌، هر دو همان‌اند که باید باشند: عالی و دلپذیر.