همیشه‌ صداهایی ما را فرامی‌خوانند، صداهایی از گذشته، از اتفاقات و لحظه‌ها و مکان‌هایی که در آنها روزگار گذرانده‌ایم، تا نجواهایی درونی از لحظه‌ی حال، از افکار، انعکاس تجربه‌ها، دریافت‌های روزانه‌ی ما از اتفاقات روزمره. صداهایی دور و صداهایی نزدیک از خاطراتی که چیزی را در ما دگرگون کرده‌اند یا کشف‌وشهودی درونی که در جایی از این جهان داشته‌ایم. روایت ما از زمان و مکانی که در آن زیسته‌ایم شاید ارزشمندترین میراثی باشد که از خود در این جهان بر جا می‌گذاریم، برش‌هایی از زیست ما بر پهنه‌ی این کره‌ی خاکی.