از همان روزهای ابتدایی، وقتی خبر بارداری‌ام را به آدم‌ها می‌گفتم، یک‌مشت حرف تکراری دریافت می‌کردم: «وای نه! آخه چرا به این زودی؟» ،«شما که تحصیل‌کرده‌این چرا؟،» «حالا دَرست چی می‌شه؟»، «اصلاً این بدنِ لاغرت می‌تونه بچه نگه داره؟»، «بِندازه‌ش، پایان‌نامه‌ات رو بده» و...

دردهایم هم تکراری بود؛ گرسنه می‌شدم، میلی به غذا نداشتم، به‌زور چند لقمه‌ای می‌خوردم، دلم پیچ می‌خورد. بالا می‌آوردم، گریه می‌کردم، گریه می‌کردم وَ باز هم گریه می‌کردم.

شکمم بزرگ و بزرگ‌تر می‌شد و بدن جدیدم که همچون بمبی ساعتی بود و هر آن ممکن بود بترکد و همه‌چیز را نابود کند، عجیب مرا به وحشت انداخته بود.

راه رفتنْ زانوهایم را درد می‌آورد و نشستنْ کمرم را. وقتی هم که دراز می‌کشیدم، شکمم درد می‌گرفت. در هیچ وضعیتی آرام‌وقرار نداشتم. دعا می‌کردم زودتر این بمب بترکد تا راحت شوم. اما هنوز آماده‌ی آمدنش نبودم. راضی بودم تا ابد در آن دورِ باطلِ میان تخت و دست‌شویی و مطب دکتر بمانم، اما با آن موجودِ موذی که همه‌ی این بلاها را سرم آورده است روبه‌رو نشوم!

هورمون‌هایم به هم ریخته بود و البته که هذیان می‌گفتم. گاهی دست روی شکمم می‌گذاشتم و با او حرف می‌زدم: «خب، می‌دونی شاید خود تو هم خیلی دلت نخواد که به این دنیا بیای. شاید از دست من عصبانی‌ای که چرا تو رو به این کار مجاب کردم. شاید برای همینه که این‌قدر لگدپرونی می‌کنی و جونم رو به لبم آوردی، اما بدون عزیزکم که فقط من مقصر نیستم، اون هم مقصره، اون مردی که روزی در عشقش می‌سوختم و حالا حسابی غریبه شده.»

هم می‌دانستم صدایم را می‌شنود و هم از تصور اینکه دارم برای یک جنین درددل می‌کنم خنده‌ام می‌گرفت و بعد هم به حال‌وروز خودم گریه می‌کردم.

صدای آروغش مرا از خاطرات بیرون می‌آورد. او را از روی دستم بلند می‌کنم. روبه‌روی خودم می‌گیرم. باز هم به رویم می‌خندد. دلم برایش ضعف می‌رود. یک ماچ گنده از لپ راستش می‌گیرم. می‌دانم آن بیرون دنیا دارد روی سرم خراب می‌شود، اما اینجا، در این اتاق، من و دخترم در دنیای دیگری زیست می‌کنیم. او جز من کسی را ندارد. من هم... خب من جز او، کسانِ دیگری دارم، اما خوب که فکر می‌کنم می‌بینم واقعیت این است که من هم دیگر جز او کسی را ندارم. او همه‌ی زندگی‌ام شده است. همه‌ی زندگی‌ام را حول محور او می‌چینم. ساعت خوابم با ساعت خواب او هماهنگ است. ساعت گرسنگی‌ام هم. او تنها چیزی است که تماماً متعلق به من است و این مالکیت حس خوبی می‌دهد.

راه می‌افتم و به‌سمت دست‌شویی می‌روم تا جایش را عوض کنم. در راهرو برایش شعر می‌خوانم. بلندبلند می‌خندد. روی میز توالت می‌نشانمش تا پوشک و حوله و کرم‌هایش را آماده کنم. همین‌طور بی‌حرف نگاهم می‌کند. سرم را در کشو کرده‌ام و دنبال دستمال می‌گردم. نگران صدایم می‌کند: «بابا!» من بابا نیستم، اما او فقط همین یک کلمه را بلد است. بیشتر از اینکه پدرش را بابا صدا کند، مرا بابا صدا کرده است!

آن اوایل ناراحت می‌شدم، اما حالا بی‌آنکه سریع اصلاح کنم که «بگو مامان»، می‌گویم: «جانِ بابا!» و عجیب است. عصبانیتم رفته‌رفته دارد به پذیرش تبدیل می‌شود.

آن اوایل هر دویمان شوکه شده بودیم و هرکدام، دیگری را مقصر این اتفاق می‌دانستیم. او به سر‌ِ کار می‌رفت و من تنها در خانه درد می‌کشیدم و برای موقعیتِ تحصیلیِ ازدست‌رفته‌ام مویه می‌کردم. او با نگرانی برای خرج‌ومخارجِ بچه‌ی توراهی‌مان، چند شیفت کار می‌کرد، اما من در عوضِ آینده‌ی تباه‌شده‌ام، فقط حضورش را می‌خواستم. جنینی که در شکمم کاشته بود، هر روز بزرگ‌تر می‌شد و به‌موازات آن فاصله ‌ی بین من و او هم بیشتر.

دخترم را روی تشک تعویض می‌خوابانم. به‌ترتیب شلوار و بعد سرهمی‌اش را درمی‌آورم. پوشکش را باز می‌کنم. دماغم را کمی جمع می‌کنم و پوشک را داخل سطل زباله می‌اندازم. دخترم را بلند می‌کنم. شیر آب را باز می‌کنم و با نوک انگشتم گرمی آب را می‌سنجم. آرام با دستم چند مشت آب روی پاهایش می‌ریزم و بعد کم‌کم بدنش را می‌شویم. از آب خوشش می‌آید. می‌خندد.

مرحله‌ی شستن را بیشتر از آنکه لازم باشد طول می‌دهم، برای اینکه چند دقیقه‌ای بیشتر خوشحال باشد و بخندد. وقتی می‌خندد، دنیای غیر از او را فراموش می‌کنم. فراموش می‌کنم که رابطه‌ام با پدرش خلاصه شده است در حرف زدن راجع به خودش: «پوشکش تموم شده، سر راه اومدنی یه بسته بخر.»، «آخر ماه باید واکسن بزنه.»، «امروز اصلاً شیرم رو نخورد.»، «چکاپ ماهیانه‌ش رو فراموش نکنی.»، «کمی هم تو بغلش کن. دیگه دست‌هام جون نداره.» وَ هر چیزی که مرتبط باشد به تنها نقطه‌ی وصل ما. حضورِ دخترم تنها چیزی است که من و او را ما می‌کند و این هم برایم خوشایند است و هم حسابی می‌ترساندم.

بالاخره شیر آب را می‌بندم. بدنش را خشک می‌کنم و لباس تنش می‌کنم. حالا نوبت این است که به آشپزخانه بروم و سعی کنم راضی‌اش کنم گریه نکند و بهانه نگیرد، تا من هم چند لقمه‌ای صبحانه بخورم و می‌خورم. امروز زیادی خوش‌اخلاق است. شاید او هم از پیام استاد با خبر شده، شاید فهمیده است مادرش دارد اخراج می‌شود و می‌خواهد با خنده‌هایش برایم دلبری کند و از یادم ببرد. اما موفق نمی‌شود. واژه‌ی اخراج چون شبحِ بی‌سروپایی همین‌طور گِردِ خانه‌ام می‌چرخد و هر چند دقیقه یک بار جلوی چشمم خوش‌رقصی می‌کند.

از پسِ خوش‌اخلاقی‌اش صبحانه‌ی کاملی می‌خورم. به او هم چیزهایی می‌دهم تا بخورد. بعد با هم چند ساعتی بازی می‌کنیم. کودک می‌شوم، درست هم‌اندازه‌ی خودش. خیال می‌کنم حالا که نمی‌توانم در دنیای بزرگ‌ترها قهرمان باشم، بگذار در دنیای کوچکِ او قهرمانی کنم. بگذار کودکی‌هایم را درون او زنده نگه دارم.

نزدیک ظهر که می‌شود دوباره باید مراسم شیر خوردن را تکرار کنیم. بعد هم به‌نوبت مراسم آروغ گرفتن و جا عوض کردن. کمی بعد با خمیازه‌ای نشانم می‌دهد که وقت مراسم خواباندن هم فرارسیده است.

روی مبل وسط حال می‌نشینم و تشکچه‌ی نازکی را روی پاهایم می‌اندازم. تکانش می‌دهم و برایش لالایی می‌خوانم: «لالا لالا گل نازم، تو هستی محرم رازم»، «لالا لالا گل پونه، بابا رفته، می‌آد خونه»، «لالا لالا گل آبی، چرا حالا نمی‌خوابی؟» و...

نمی‌خوابد. بلند می‌شوم و به حالت خوابیده روی دستم می‌گیرمش و همین‌طور دور خانه می‌چرخم و برایش می‌خوانم. کم‌کم پلک‌هایش روی هم می‌افتد. همان لحظه‌ای که خیال می‌کنم دیگر خوابش برده، چشم‌هایش را باز می‌کند و مستقیم به من زل می‌زند. توجهی نمی‌کنم. همین‌طور راه می‌روم. تکانش می‌دهم و برایش می‌خوانم. بالاخره مغلوب می‌شود و خود را به آغوش خواب می‌سپارد. چند دقیقه‌ای باز همین‌طور گرداندن و خواندن را ادامه می‌دهم تا مطمئن شوم که خوابیده است. کمرم درد می‌گیرد. کمی می‌نشینم.

حالا روی مبل وسط حال نشسته‌ام و به او که آرام روی دستم خوابش برده است خیره شده‌ام. به مژه‌هایش دست می‌کشم. به موهایش. به لُپ‌های نرمش و لب‌های کوچکِ فرورفته‌اش. دستم را جلوی بینی‌اش می‌گیرم و نفس‌هایش را می‌شمارم. همیشه همین کار را می‌کنم. نفس کشیدنش را دوست دارم. این را که نفس می‌کشد، این را که حضور دارد، این را که در زندگی‌ام هست، دوست دارم. می‌دانم همه‌چیز بیشتر از آنچه تصور کنم به‌هم‌ریخته است. می‌دانم فرصت بسیار بسیار کم است. اما حالا دیگر او را دارم. نباید بگذارم آن خنده‌های شیرینش تباه شود. این نفس‌هایش.

بلند می‌شوم. به‌سمت اتاقش می‌روم. با کمترین تکانی او را از روی دستانم به تخت منتقل می‌کنم. چند دقیقه با دهانم صدای «پیش پیش» در می‌آورم، بعد به اتاق خودم می‌روم. گوشیِ یتیم‌مانده‌ام را از روی تخت بلند می‌کنم. دوباره پیام استاد را می‌خوانم: اگر ترم بعدی هم دفاع نکنی... 

دستم را روی ادامه‌ی پیام می‌گذارم تا آن واژه‌ی لعنتی را نبینم. روی صفحه‌ی کیبورد شروع به نوشتن می‌کنم: یک کاری می‌کنم استاد و ارسال می‌کنم.

گوشی را باز هم روی تخت می‌اندازم. جلوی آینه می‌روم. پارچه‌ی سیاهِ رویش را برمی‌دارم. به خودم نگاه می‌کنم. موهایم را شانه می‌زنم. سپس سه دور پیچ می‌دهم و بالای سرم گوجه می‌کنم.

من آماده‌ام...