صدای مادرم و پسرم به شکل مبهمی توی گوشم می‌پیچید که می‌خواستند من را از زمین بلند کنند. نمی‌شنیدم. کر شده بودم. همهمه‌ها از دوردست به گوشم می‌رسید. اما نمی‌توانستم بلند شوم. به زمین چسبیده بودم. آن درد قابلیت حرکت حتی در حد چند میلی‌متر را هم از من گرفته بود. مادرم می‌پرسید مطمئنم چیزی نخورده‌ام که آن درد به سراغم آمده؟ مطمئن نبودم. پیرمرد می‌گفت مال این است که بعد از بازی بلافاصله آب خوردم. زنی دیگر می‌گفت، شاید آپاندیسم باشد و باید سریع به بیمارستان بروم. 

من نمی‌توانستم جواب دهم. لال شده بودم. یک چیزی مثل سنگ راه گلویم را بسته بود و فکر نمی‌کردم آن پیش‌درآمد طوفان است. فکر نمی‌کردم قرار است از آن روز به بعد چه روزهایی را تجربه کنم. فکر می‌کردم به‌خاطر آب خوردن پس از بازی است. شاید به‌خاطر این است که آن روز ناهار همراه ماهی دوغ خورده بودم. هر فکری می‌کردم غیر از اینکه رَحِمم سرگردان شده است و تکه‌های سرگردانش دارد در جاهای دیگر بدنم حرکت می‌کند و تکثیر می‌شود. ناگهان داغ شدم. گرمای عجیبی میان پاهایم حس کردم. گرما مثل یک خط صاف از ران‌هایم حرکت کرد، از زانوهایم گذشت و به کف پایم رسید. مثل عروسکی کوکی و بی‌اراده پای راستم را از توی کفشم درآوردم. جوراب سفیدم قرمز شده بود. روزهای سخت دیگری را پس از آن روز پشت سر گذاشتم، اما هرگز چشم‌های مادرم را وحشت‌زده‌تر از آن روز ندیدم و آن شرم؛ شرم بی‌دلیلی که در آن لحظه تجربه کردم.

زنان معمولاً مشتاق‌اند واقعیت درد خود را انکار کنند. در اعماق آن به‌هم‌ریختگی و هراس اندام‌های زنانه‌ام، احساس می‌کردم که این اتفاق تقصیر من است. همه چند قدم عقب رفتند. انگار داشتند به شرم و رنجی که می‌کشیدم احترام می‌گذاشتند. مادرم و پسرم زیر بغلم را گرفتند و مرا به‌سمت ماشین بردند. پاهایم را برای چند لحظه از توی کفش برداشتم و روی زمین خاکی گذاشتم. خاک رنگ خون گرفت. دردم کمی آرام‌تر شد و مادرم مدام خدارا شکر می‌کرد که دلیل آن درد «دشتان» بوده است. اما من می‌دانستم یک چیزی درست نیست. بعضی آدم‌ها حسی قوی دارند. من از آن دسته آدم‌ها هستم. وقتی یک چیزی عادی نباشد کاملاً احساس می‌کنم. آن اتفاق عادی نبود. دل‌شوره‌ام مثل آدمی بود که در ابتدای یک ماجراجویی خطرناک قرار گرفته است. می‌‌داند خطر در یک‌قدمی‌اش است، اما راه فراری هم ندارد. هرگز آن مهمان هرماهه این‌طور به سراغم نیامده بود. می‌دانستم دارد یک اتفاق‌هایی در بدنم می‌افتد که برایم آشنا نبود. حس می‌کردم دستی که داشت بدنم را چنگ می‌زد موقتی خسته شده و آرام گرفته بود. در آن لحظه فقط می‌خواستم بروم خانه. تنها جایی که می‌خواستم خانه‌ام بود. 

گاهی فکر می‌کنم آن بیماری که بعدها به آن مبتلا شدم یک انتقام بود. چرا بدنم آن‌طور از من انتقام گرفت؟ آن روز آخرین روزی بود که در پارک والیبال بازی کردم. اولین چیزی که بیماری از من گرفت آن گروه و عصرهای دلنشین بود. آدم‌های معمولی و زیستن در لحظه را از من گرفت. داشتم شادی بی‌دلیل را از آن‌ها می‌آموختم. هرگز دوباره پیرمرد را ندیدم، رُمانم را ننوشتم و به سیبان‌دره نرفتم. هرگز به آن پارک برنگشتم، حتی پس از خوب شدن و از آن لحظه تا به امروز والیبال بازی نکردم. والیبال و تمام شدن آن عصرهای معمولی؛ عصرهایی که با تمام وجودم در لحظه زندگی می‌کردم، اولین قربانی‌ای بود که اندومتریوز از من گرفت. گاهی به پیرمرد فکر می‌کنم و از خودم می‌پرسم چند روز منتظرم ماند؟

پسرم رانندگی می‌کرد و من از پنجره‌ی ماشین بیرون را نگاه می‌کردم. آفتاب در حال غروب کردن بود و رنگ‌های سرخ و زرد آسمان را فراگرفته بود. تکه ابرهای کوچک به‌آهستگی حرکت می‌کردند. مادرم دستانم را توی دستش گرفته بود و نوازش می‌کرد و می‌گفت: «الان به خونه می‌رسیم، دوش می‌گیری، یه مسکن می‌خوری و راحت می‌خوابی.»

عینک‌آفتابی‌ام را از توی کیفم درآوردم و به چشمم زدم. می‌خواستم همان نور ملایم عصر هم به صورتم نخورد. شاید چون توی روشنایی همه‌چیز همان‌طوری که هست دیده می‌شود و تنها چیزی که در آن لحظه نمی‌توانستم آن را تاب بیاورم، حقیقت بود. چقدر سخت است درونت طوفانی باشد و ناگزیر باشی ظاهرت را آرام نشان بدهی. من حقیقت را می‌دانستم. داشت درون من اتفاق می‌افتاد و این را هیچ‌کس جز خودم نمی‌فهمید. توضیح دادنش برای دیگران دشوار بود. کار بیهوده‌ای هم بود. می‌دانستم مادرم می‌خواهد بگوید که این اتفاق هر ماه همیشگی است و این عصبانی‌ام می‌کرد. آیا تابه‌حال به شما گفته‌اند: «درد دشتان عادیه و بخشی از زن بودنه.»؟ من هم تا پیش از آن مثل تمام زنان دیگر تصور می‌کردم که درد لگنی در دوران دشتان طبیعی است، چون ما زن‌ها برای این فکر شرطی شده‌ایم. در آن لحظه برای دقایقی به گذشته سفر کردم. سال‌ها بود که می‌دانستم چیزی درست نیست، اما نادیده‌اش گرفته بودم تا آن روز بالاخره از نادیده گرفته شدن خسته شد و خودش را نشان داد. بدنم انتقام نادیده گرفته شدنش را به‌سختی گرفت. بارها از دردهای لگنی‌ام به‌وقت دشتان با دکتر و اطرافیانم صحبت کرده بودم و سعی می‌کردم بگویم: «این طبیعی نیست.»، اما آن‌ها به‌نوعی آن را پاک کردند و گفتند: «کاملاً طبیعیه. این درد طبیعیه. بدنت داره تغییر می‌کنه. همه‌چی طبیعیه.»

من می‌دانستم که این‌طور نیست. آرزو می‌کنم ای‌کاش تمام آن سال‌ها که برای اولین بار چنین دردهای وحشتناکی شروع شد، به بدنم گوش می‌دادم. امروز نمی‌توانم باور کنم که آن‌قدر به درد عادت کرده بودم که صدای بدنم را نادیده گرفته بودم. بنابراین، در آن لحظات نمی‌خواستم حرف بزنم، چون متنفر بودم از اینکه حس کنم اتفاق بزرگی را که داشت برایم می‌افتاد، طبیعی نامیده و به یک روتین همیشگی تقلیل دهند. از طرفی نباید توقع می‌داشتم که این احساس درک شود. در آن لحظات سعی می‌کردم منصف باشم. به نظرم حتی افرادی که بیماری مشابهی را هم تجربه کرده‌ باشند نمی‌توانند عیناً درد دیگری را درک کنند. 

دردهای بعدی به من فهماند به‌وقت درد احساس بی‌پناهی و تنهایی می‌کنیم و متوجه این حقیقت‌ ساده می‌شویم که درد به همان اندازه که مشترک و همگانی است، بسیار فردی و شخصی است. مادرم سعی می‌کرد شرایط را عادی‌سازی کند. یادم بیاورد که من همیشه چه دشتان دردناکی داشتم. واقعیت تا آن لحظه همین بود. اما آن روز، آن «همیشه‌ای» که مادرم داشت یادم می‌آورد نبود. قرار بود تمام «همیشه‌ها» را پشت سر بگذارم. روزی که قرار بود زندگی‌ام به قبل و بعد از آن عصر تابستانی تبدیل شود. این دوپاره شدن زندگی اتفاقی است که برای هر انسانی که بیماری سختی را از سر می‌گذراند رخ می‌دهد. آن روز شروع دو سال سختی بود که پشت سر گذاشتم؛ آغاز بیماری‌ام. حالا که فکر می‌کنم می‌بینم آن دردهای شدید دشتان هشداری بود از سمت بدنم به من؛ هشداری که باید جدی می‌گرفتم و نگرفتم. بدنم سی سال مرا صدا زده بود و من صدایش را نشنیده بودم. پس چاره‌ای نداشت، جز اینکه شورش کند تا من صدایش را بشنوم. درد، درد و درد. از کنار هیچ دردی که تکرار می‌شود نباید گذشت. درد سیگنالی را ارسال می‌کند که نشان می‌دهد بدن نیازمند حفاظت و درمان است. درد سیگنالی است که بدن برای تعامل با صاحبش می‌فرستد و من این صدا را نشنیدم. همیشه باید به صدای بدن گوش داد، چون بیخود فریاد نمی‌زند. اگر صدایش را نشنوی تو را نخواهد بخشید. انتقام خواهد گرفت. فریاد بدن را نباید به یک چیز عادی تقلیل داد. رنج کشیدن قسمت بزرگی از زندگی هر آدمی است. هیچ انسانی را نمی‌توان پیدا کرد که زندگی‌اش شکل منحصربه‌فردی از رنج را تجربه نکرده باشد. رنج ما مدام تغییر شکل می‌دهد و گویی پایان هر رنجی، آغاز رنج دیگر است.

 من دو سال رنج کشیدم و سرانجام‌ پس از یک جراحی سخت به زندگی بازگشتم. از آن روز بارها به رنج و معنایش فکر کرده‌ام. اینکه رنج، مثل همان توپ والیبال، دست‌به‌دست می‌چرخد، میان ما انسان‌ها ردوبدل می‌شود، گاهی با نیرویی که ما را به زمین می‌کوبد و گاهی با ملایمتی که فقط یادمان می‌آورد هنوز زنده‌ایم. آن تابستان گذشت، گروه در خاطره‌ها ماند و زندگی شکل دیگری گرفت. من دیگر به پارک نرفتم، اما گاهی در غروب‌های ساکت، وقتی صدای خنده‌ای از دور می‌آید، می‌توانم دوباره آن دایره را ببینم؛ توپ را که از دستی به دست دیگر پرتاب می‌شود، پیرمرد را که با تمام وجودش در لحظه زندگی می‌کند.

شاید رنج همان تکه‌ی گم‌شده‌ای باشد که ما را کامل می‌کند. نه برای آنکه ما را بشکند، بلکه برای آنکه ما را از خواب بیدار کند. حالا می‌دانم که هر دردی، حتی اگر بی‌رحمانه باشد، دعوتی ا‌ست به شناختن خویش و اگر قرار است این مسیر را تا انتها بروم، می‌خواهم به ‌قول داستایفسکی؛ باشد که شایسته‌ی رنج‌هایم باشم.