شروع کردن: Kick off 

جرقه: Spark 

این بار به‌سختی کمی از لابه‌لای شکم‌های بالاآمده خودم را بیرون کشیدم و از زنان گُرگرفته‌ی بادبزن‌به‌دست پرس‌وجو کردم. زن کارمند مقنعه‌به‌سر که از سه ماه پیش شروع کرده بود، می‌گفت: «شوهرم اون موقع که سر حال بودم بچه نمی‌خواست، ولی حالا که پا به سن گذاشتم، فیلش یاد هندستون کرده و دواودرمون و بدبختی‌هاش برای منه!»

زن میان‌سالی که دو دختر داشت، می‌گفت: «برای بارداری با تعیین جنسیت اومدم.» پسر می‌خواست.

دختری ملوس با موهای بافته‌شده هم بود که اختلال آندومتریوز داشت و خیلی خوب مراحل عمل را برایم توضیح داد.

فهمیدم که شاید چند ماه در این مسیر باشم و باید مرتب دارو مصرف کنم و سونوگرافی بدهم که بفهمم کی تخمک‌ها آزاد می‌شوند.

داشتم دلسرد می‌شدم. با خودم می‌گفتم که تو توانِ این‌همه رفت‌وآمد و هزینه و وقت گذاشتن را نداری. تا کی می‌خواهی از فکر کردن به داشتن و نداشتن بچه فرار کنی؟ تو که اصلاً حوصله‌ی این مقدمات حداقلی را هم نداری، با اصل مطلب چه‌کار خواهی کرد؟ 

خودم می‌دانستم این اقدامم فقط تلاش مذبوحانه‌ای بود، برای ساکت کردن ته‌مانده‌ی غریزه‌‌ام.

در هجوم افکار چسبنده‌ی تکراری بودم که صدایم زدند و سین جان در یک اتاقک دودریک مترِ تابوت‌مانندْ سونوگرافی‌ام را انجام داد و دوز روزانه‌ی آمپول هورمونی‌ام را مشخص کرد. در اسنپ نشستم و باعجله به پدر بالقوه زنگ زدم. فقط تا رسیدن به داروخانه فرصت مشورت و فکر کردن داشتم.

«یه‌کم قضایا پیچیده‌تر از اونیه که فکر می‌کردم. شک دارم که شروع کنم یا نه. به نظرت این داروها ضرر نداره؟ آش نخورده و دهن سوخته نشم؟»

«والا چی بگم، نمی‌دونم. خودت خواستی خب. به نظرم حالا که تصمیمش رو گرفتی شروع کن. بی‌خیال نتیجه‌ش.»

ظهربه‌ظهر آمپول سرد مدادی را از یخچال درمی‌‌آوردم و با اینکه تنها بودم به حالت ایستاده، دم در یخچال دزدکی و باعجله،‌ با یک دستم اطرف نافم را نیشگون می‌گرفتم و با دست دیگر آمپول‌های هورمونی گران‌قیمت را به شکمم می‌زدم. انگار که دارم مواد مخدری پنهانی مصرف می‌کنم. کمی سوزش و درد داشت، ولی من بیشتر از آن درد، دلم به حال خودم می‌سوخت. عجیب هم‌دردی و دلسوزی مادرانه می‌خواستم.

در آن مدت، برای پروژه‌ی جدید مجسمه‌هایم مشغول ساختن غده‌های سیب‌زمینی‌مانندی بودم که رویشان را با پولک و منجوق و گل‌دوزی تزیین می‌کردم. از صبح تا عصر در گوشه‌ی مخصوص خودم در خانه می‌نشستم و با کوک زدن‌های پی‌درپی هورمون‌هایم هم بالا و پایین می‌شدند و فکرهای عجیب‌وغریب به سراغم می‌آمدند.
سوزن را باغیظ در پارچه فرومی‌کردم و فکر می‌کردم: آخر بچه‌هایی که حاصل عَملی عاشقانه‌اند، چه گُلی بر سر مادر و پدرشان می‌زنند که این فریزری‌های رهاشده بخواهند بزنند!

اگر مادرم من را در نوزادی فقط چند شب رها کرده و الان هزار مدل تله‌ی رهاشدگی و کوفت‌شدگی دارم، این بدبخت‌ها چه بر سرشان می‌آید که باید سال‌های زیادی در نیتروژن مایع با دمای منفی صدونودوشش درجه بلرزند و چشم‌انتظار بمانند. فرض کنید هر سری که درِ فریزر باز می‌شود یک‌سری بچه‌ی قورباغه‌مانند درست مثل سول انیمیشن با خوشحالی بپر و بالا کنند، داد بزنند: «من! من! من!»، ولی بعد از چند ثانیه مأیوس و پَکر شوند که ای‌بابا! این ‌بار هم پدر و مادر دوستشان بوده، نه آن‌ها!

اگر مثلاً این‌سری برچسب‌های روی نی‌های ذخیره‌سازی، چینیِ تقلبی از آب دربیایند و بعد از مدتی در نیتروژن کنده شوند چه؟ قاتی‌پاتی نمی‌شوند؟ 

همین چند وقت قبل خبری آمد که یک‌سری جنین به‌کل در بیمارستانی در تهران گم شده است!

اگر ما بمیریم و آن‌ها دست قاچاقچیان آخرالزمانی جنین فریزشده بیفتند، چه می‌شود؟

منجوق‌های قرمز را در سوزن ردیف می‌کردم و ده‌ها فکر دیگر هم با آن‌ها ردیف می‌شد. کارخانه‌ی زیر شکمم هم برای خودش حسابی به تکاپو افتاده بود؛ آمپول‌های بیشتر، تورم و سنگینی بیشتر.

بعد از ده روز با دل‌درد شدید به مطب رفتم. منشی برای سونوگرافی پنج تا پنج تا صدایمان می‌زد تا لباس مخصوص را بپوشیم و حاضرآماده پشت در اتاقک سونوگرافی باشیم. هرکسی از اتاقک بیرون می‌آمد بقیه سؤال‌پیچش می‌کردند که چه خبر؟ شبیه این برنامه‌های گات‌تلنت که همه بیرون منتظرند ببینند شرکت‌کننده کارت طلایی مرحله‌ی بعد را گرفته است یا نه؟ 

دکتر صدایم زد. خوابیدم و پاها را بالا گذاشتم. دردم زیاد بود و به‌محض چرخاندن آن جسم سرد درون بدنم جیغم بالا رفت، دکتر خیلی خنثی و سرد گفت: «پانزده تا سمت راست و حدود چهارده تا تخمک سمت چپ آزاد شده.»

جواب سونو متحیرم کرد. به نظر می‌رسید یک‌مرتبه تخمدانم دست از تنبلی برداشته و هایپر شده و هرچه را بودونبود یک‌مرتبه رها کرده است. من که همیشه خودم را زن نزایی بابت سندرمم می‌دانستم، در یک هفته بیست‌وهشت تخمک آزاد کرده بودم. دوست نداشتم از آن اتاقک تابوتی بیرون بیایم و کارت طلایی‌ام را به زنانی که بعد از چند ماه انتظار و نذرونیاز نهایت چهار پنج تخمک آزاد کرده بودند نشان دهم. با خجالت با کمترین تماس چشمی خیلی سریع از مطب جیم زدم.

دکتر گفت: «پنجشنبه صبح به بیمارستان برو برای عمل تخمک‌کشی.»

حالا باید روزانه دومرتبه آمپول‌هایی را می‌زدم که تخمک‌های رهاشده سر جایشان بمانند و تا روز عمل به پایین سُر نخورند.

 

تا پنجشنبه‌ حسابی جَو حاملگی گرفته بودم. هر روز بساط پولک و منجوق را با غده‌های جنین‌مانندم بغل می‌کردم و برای ناهار به خانه‌ی یکی از رفقایم می‌رفتم. از شدت دل‌درد گشادگشاد راه می‌رفتم و رفقایم هم هِرهِر‌کنان می‌گفتند: «تو بشین که بار شیشه داری.»

حتی یک مانتوی عبایی گشاد هم شبیه لباس حاملگی برای روز عمل از یکی‌شان قرض گرفتم. عصرها هم به خانه برمی‌گشتم، در گوشه‌ی مخصوص خودم در خانه می‌نشستم و سول می‌دیدم. سول در آن ساختمان استعدادیابی پی ‌انگیزه‌ای برای ورود به جهان می‌گشت. می‌خندیدم و تصور می‌کردم که این بیست‌وهشت تخمک هم لابد در چنین ساختمانی در حال گشت‌وگذارند یا دم دریچه‌ی ورود به دنیا منتظر ایستاده‌اند تا به آن‌ها مجوز سبزرنگ ورود به زندگی را بدهم و گریه می‌کردم برای حسی گنگ شبیه فقدان و از دست دادن یک چیز؛ چیزی که اصلاً وجود نداشته است.

برای آن پسرکی که قرار بود شبیه دایی‌هایم باشد؛ فنی، هنری و خلاق و مؤدب شبیه پدرش.

برای آن دختر بلای ژیمناست که به خاله‌اش رفته و قرار بود حسابی خوش‌قدوبالا و شیطان شود.

در تصورم پسرکی شاعرمسلک هم با نام محمد با چشم‌های قهوه‌ای روشن شبیه پدربزرگش بود؛ درست شبیه همان پسری که سال‌ها پیش خواب به دنیا آمدنش را دیده بودم، او در گلخانه‌ی ساختمان استعدادیابی مشغول آب دادن به گل‌های رز گلبهی‌اش بود و برایم شعر می‌خواند.

ولی بیشتر از همه، آن دخترک ریزه‌میزه با موهای مشکی‌ مصری اشکم را درمی‌آورد.

صبح عمل دست بیست‌وهشت‌تایشان را گرفتم و با پدرشان رفتیم بیمارستان. بیمارستان که چه عرض کنم هتل. به‌جای آن بوی الکل و مواد ضدعفونی آشنای بیمارستان، بوی قهوه و نان تازه از کافه‌ی داخل لابی‌اش دماغمان را پر کرد. پدرِ بالقوه از سر رضایت می‌خندید و می‌گفت: «خیالم راحت شد، بچه‌هام جاشون درسته، جای خوبی پانسیون می‌شن.»

رضایت‌نامه‌هایی دستمان دادند و صد جا امضا گرفتند که این جنین‌ها، فقط با رضایت هر دو والد قابل‌استفاده هستند، و لاغیر، حتی در صورت فوت یکی از والدین جنین‌ها غیرقابل‌کاشت‌اند.

قبل از عمل گانِ بی‌سروته را پوشیدم و آنژیوکت دردناک را نوش جان کردم و در اتاقی فیروزه‌ای‌رنگ پر از تخت منتظر ماندم. از اتفاق همان دختر ملوس آندومتریوزی مطب را دوباره دیدم. شش تخمک آزاد کرده بود. از من چیزی نپرسید و من هم چیزی نگفتم. فهمیدم چند سالی از من بزرگ‌تر است و دو بار تجربه‌ی سقط‌جنین داشته ‌است. زن دیگر هم بود که دو جنین فریزشده داشت و امروز برای عمل کاشت آمده بود. خوشحال بود و مضطرب و تعریف می‌کرد که به شوهرم گفته‌ام امروز دوتایی آمدیم و ان‌شاءالله قرار است سه‌تایی برگردیم.

بالاخره نوبت من شد. صدایم زدند. روی تخت‌های شبیه به زایمان خوابیدم، کف پاهایم را بالا گذاشتم، دارو از راه آنژیوکت وارد رگ‌هایم شد و من رفتم. 

بعد از عمل با صدایی که می‌گفت: «این کیه؟ چرا هنوز بیهوشه؟» برگشتم. ته همان اتاق فیروزه‌ای بودم. در آن حالت گیج‌وویجی نفهمیدم چه چیزی از درونم بیرون کشیدند که ناگهان از درد به خودم پیچیدم. 

آه و ناله می‌کردم و گلوله‌های درشت اشکم پایین می‌ریختند که پرستار تشر زد: «چرا گریه می‌کنی؟ آروم باش. شیاف بزنید.»

ترسیدم. صدای ناله‌ام را پایین آوردم و گریه‌ام هق‌هق شد تا آن دخترک‌ ملوس جلو آمد و نوازشم کرد. دستم را گرفت تا نفس‌های عمیق‌تری بکشم و کمی آرام شوم.

از زیر لایه‌ی تار اشک‌ها در تخت بغل، زن خوشحال دوجنینی را دیدم. آن‌ها بعد از عمل تا مدتی نباید تکان می‌خوردند تا جنین کاشته‌شده کمی جاگیر شود. چپ‌چپ نگاهم می‌کرد، تکان نمی‌خورد و صلوات‌شماربه‌دست تندتند در حال دعا بود.

همه‌ی زنانی که قبل از من به‌نوبت عمل کرده‌ بودند بعد از ده پانزده دقیقه سرپا می‌شدند و می‌رفتند و تنها کسی که با درد و ناله آهسته مادرش را صدا می‌زد من بودم. چهل‌دقیقه‌ای طول کشید که شیاف عمل کرد و توانستم بلند شوم.
در این روزها که در حال نصب همان غده‌های جنین‌مانندم در میان تورها هستم، مدام به یادشان می‌افتم. از بین آن بیست‌وهشت بذر حیات‌بخش، نه جنین فریزشده‌ی سه‌روزه در یک جایی میان تورها با وضوح کمتر بین بودن و نبودن، همچنان منتظرم ایستاده‌اند. غده‌های ریشه‌مانندم را هر روز به یاد آن‌ها با پولک و منجوق بزک می‌کنم.
هرکدامشان با نخ هم‌رنگ و هم‌جنس خودشان به من وصل شده‌اند؛ وصله‌هایی جدانشدنی.

آن پسر خلاق و مؤدب با نخی به رنگ سبز بهار و آن دختر مومِصری با رنگ گلبهی.

برای خودم هم عجیب است که چگونه حسی یکسان از جنس تعلق و پیوستگی و حتی نگرانی به این نُه موجودِ بدون عنوان دارم. زشت و زیبا و یا خوب و بد نیستند، فقط هستند و بازیگوش در این میان‌بودگی روان‌اند.

گاهی سر از میز غذا درمی‌آورند و گاهی در بطن یک فیگور جا خوش می‌کنند و گاهی به ریشه‌های مادرشان می‌چسبند.
زخم‌های نوباوه‌ی من نوزادان من‌اند که با ناخن، دلمه‌ی رویشان را هر روز می‌کنَم تا تازه بمانند و بدانند با اینکه مادرشان دیگر دنبال بهانه‌ای جدید نیست، ولی فراموششان هم نکرده است و گاهی جای خالی‌شان را حس می‌کند.