انباریْ قبرستان چیزهای فراموش‌شده است که آن‌قدر امیدت را بهشان از دست ندادی که دورشان بیندازی. فقط کمی دور انداختی؛ دور به اندازه‌ی انباری؛ جایی که جلوی چشم نباشد.

در خانه‌ی پدری زیرزمینی داشتیم که به اندازه‌ی خانه‌ی خانم هاویشام¹ هولناک بود. پر از خرت‌وپرت، سوسک، عنکبوت و مارمولک. محل نگه‌داری چیزهایی که یک روزی به درد می‌خورند، یعنی پدرم طبق کلیشه‌ی فکری پدرها باور داشت به درد می‌خورند. آن‌قدر بزرگ بود که هیچ‌وقت پر نشود. هنوز هم بعضی از دورریختنی‌های خانواده‌ی ما به امید اینکه روزی استفاده شوند آنجا مانده. حتی پس از اینکه ده سال از اجاره‌ی خانه‌ی پدری می‌گذرد. امروز ویرم گرفت ظرف مخلوط‌کن کنوود²م را از انباری بیرون بکشم تا فکری به حالش کنم. ناگهانی به این لحظه نرسیدم. همه‌چیز از حُمُص شروع شد.

چند روز قبل مجبور شده بودم با هاون روی نخودها بکوبم تا حمص³ درست کنم و امروز دوباره این مسئله‌ی حل‌نشده، اما باقی‌مانده از ذهنم گذشت: پارچِ شکسته‌ی مخلوط‌کن. دو سال از شکستنش می‌گذرد. مثل بیشتر شکستن‌ها یک‌دفعه‌ای نبود و حاصل ضربه‌های متعدد و بی‌توجهی‌های فراوان بود، اما ضربه‌ی آخر خیلی دردناک بود. طبق دستور آشپزی داشتم پیش می‌رفتم، اما به اندازه‌ی کافی صبر نکردم و خیلی زیاد روی ماشین‌ها و ظرف‌هایشان حساب باز کردم. دستورالعمل گفته بود: مخلوط سوپ را پس از آنکه خنک شد در مخلوط‌کن بریز تا خوب هم بخورد. سه نکته‌ی مهم را که هر عقل سلیمی به آن توجه می‌کند، برای چند دقیقه از فکرم بیرون کردم تا حجم زیاد سوپ را با دمای نه‌چندان کم در پارچ مخلوط‌کنم که کمی ترک داشت، بریزم. کار به روشن کردن دستگاه و چرخش پره‌ها نرسید. پارچ همان لحظه شکست و دو نیم شد. نه کاملاً دو نیم. دو بخش پارچ به مویی به هم بند ماندند. صحنه به اندازه‌ی سکوت پس از یک دعوای زن‌وشوهری مرگ‌آور بود. تکه‌های هویج و نمی‌دانم عدس و هزار جور کوفت دیگر کف آشپزخانه، یک پارچ در آستانه‌ی دو نیم شدن در دستم و مابقی مواد که بخشی روی گاز ریخته و بخشی در قابلمه مانده، آشوب آشپزخانه را شکل داده بودند. به معنی واقعی خانه به گُه کشیده شده بود. چند دقیقه هیچ کاری نکردم. یادم نیست گرفتار چه ماجرایی بودم، حدس می‌زنم وسط یکی از شکست‌های عاطفی‌ام به این لحظه برخوردم و غم آن لحظه من را به هزار خاطره برده. اما نمی‌شود با تکه‌های مواد سوپ روی گاز و وسط آشپزخانه زندگی کرد. ابتدا مقصر اصلی را با یک کارت قرمز اخراج کردم: پارچ شکسته‌ی مخلوط‌کن. اگر آن‌قدر نازنازی نبود و زود نمی‌ترکید الان من این‌قدر بدبخت نبودم. باید خیلی زود از جلوی چشمم دورش می‌کردم. مواد داخلش را خالی کردم و بی‌آنکه آن را بشورم، درحالی‌که بخشی از سوپ، تهش مانده بود در کابینت زیر سینک، زندانی‌اش کردم تا به ناتوانی‌هایش فکر کند.

چند روز گذشت و پارچ شکسته مثل یک غده در ذهنم وول می‌خورد. به اندازه‌ی کافی آن را دور نینداخته بودم. باعجله رفتم کابینت زیر سینک را باز کردم تا پارچ را در سطل‌آشغال بیندازم. در راه جایی که فقط چند دقیقه مانده بود تا برای همیشه با این غده‌ی سرطانی خداحافظی کنم، عاقبت‌اندیشی همیشه‌ی پدرم به یادم آمد: چطور است در انباری نگهش دارم؟ نکند تیغه‌هایش به درد بخورد؟

آنجا ماند تا امروز که بهانه‌ی آزمایشی پرسیگی شود. منظورم از پرسیگ نویسنده‌ی کتابی است که تازگی با آن آشنا شدم؛ ذن و هنر نگه‌داری از موتورسیکلت احوالات یک استاد فلسفه را در سفری با موتورسیکلت روایت می‌کند. پرسیگ تلاش دارد در این سفر خواننده‌اش را با دوگانه‌ای در جهان آشنا کند: ذهن کلاسیک و ذهن رمانتیک. یعنی ذهنی که به دنبال منطق و نظم است برابر ذهنی که به تجربه و حس تکیه می‌کند.

ما این کتاب را به‌طور دسته‌جمعی در کلاس جستارنویسی با شمیم مستقیمی می‌خوانیم. ف در گروهمان نوشت: نظرتون چیه هر هفته یه تمرین پرسیگی کنیم؟

منظورش چه بود؟ با لجبازی نخواستم با پیشنهادش همراه شوم. روزهای اول از کتاب خوشش نیامده بود و حالا می‌خواست به‌زور بگوید خوشم می‌آید. اما من خودم را یار راستین پرسیگ می‌دانستم. انگار که گنجی دیریافته باشد. سر کلاس بلند گفته بودم: «من مدت‌ها داشتم به این حرف‌ها فکر می‌کردم، اما هیچ‌وقت مطرحش نکرده بودم. حالا فکر می‌کنم پیداش کردم. دیره، اما خوبه.»

اما در خلوت خودم می‌دانستم که دروغ می‌گویم. من هم مثل همه‌ی آدم‌های دوروبرم بیشتر از آنکه متعلق به فرهنگ کلاسیک باشم مال فرهنگ رمانتیکم⁴. یعنی بیشتر از اینکه بخواهم سازوکار درونی چیزها را بفهمم، تن دادم به پوسته‌ی بیرونی‌شان. من اگر یک چیزی‌ام خراب شود، خودم درستش نخواهم کرد و یک نو می‌خرم. به همین سادگی. برایم مهم نیست این رویکرد به بازتولید یک شیوه‌ی مصرف در جهان کمک می‌کند؛ گور پدر فرهنگ و زنده‌باد نیاز! فکر کردم بالاخره از یک جایی باید شروع کرد؛ یک جایی آسان‌تر از موتورسیکلت؛ یک جایی که چیزی غافل ‌مانده و منتظر توجهی است.

جست‌وجوهای اینترنتی‌ام برای پیدا کردن پارچ کنوود ناموفق مانده بود. محصولی که من داشتم در سرعت حیرت‌آور تکنولوژی و تولید از چرخه خارج شده بود و چند مدل پس از آن با ظاهرهای متفاوت به بازار آمده بودند. اگر یک پارچ نو پیدا کرده بودم این متن را نمی‌خواندید.