در بیوگرافی اینستاگرامش نوشته «غذای خیابانی»، اما نه عقب ماشینی بساط کرده بود و نه با بنرهای اضافیِ شهرداری و صندلی‌های پلاستیکی غرفه‌ای ساخته بود. شبیه هیچ‌کدام از غذاهای خیابانی که تجربه کرده‌ام نبود. نه‌تنها غذایی که قرار بود امتحان کنم، بلکه همه‌ی آدابش متفاوت بود. میز چوبی‌اش سقفی حصیری با ستون‌های بامبو داشت. صندلی‌های تاشو و چهارپایه‌های چوبی را با تشکچه‌های نرم دور میز چیده بود. نورهای زرد لطیفی از سقف آویزان شده بود که دیفیوزرشان دَم‌کُنی گلدار صورتی و سبز بود. قابلمه‌های مِسی روی شعله‌های کمِ گاز انتظار می‌کشیدند تا کاهوی خردشده روی تخته‌ی چوبی در کاسه‌های سفالی ریخته شوند و بعد نوبت به آنها برسد.

من هم از غذادرست‌کردن برای دیگران خوشم می‌آید. وقتی دوستی به خانه‌ام می‌آید، نیمی از معاشرتمان به این می‌گذرد که او پشت اُوپن بنشیند و من بین یخچال و کابینت و گاز در رفت‌وآمد باشم و بدون پیروی از یک دستورپخت چیزها را ترکیب کنم. وقتی غذا آماده می‌شود و آن را در ظرف می‌کشم، به نتیجه‌ی قُمارم نزدیک می‌شوم. مارگریت دوراس هم دوست داشت برای عزیزانش غذا درست کند و با این کار به آنها نشان می‌داد دوستشان دارد: «هرگز، در هیچ موردی، آدم نباید برای خودش به‌تنهایی آشپزی کند. زیرا من فکر می‌کنم، این راهی‌ است که به تثبیت ناامیدی در ما خواهد انجامید…»¹ تدارک این نوع از پذیرایی برای آشپزِ ولگرد هم برون‌رفتی از روزهای ناامیدی و بدحالی ا‌ست. ما، مهمان‌هایی که برای تجربه‌ی چشاییِ متفاوتی پیش او می‌رویم، قمار می‌کنیم. او هم قمار کرده است که در این فرم جدیدْ آشپزی و پذیرایی می‌کند؟

کاسه‌ی سفالی را جلویم گذاشت. قبلاً، در میبد، توی این کاسه‌ها آبگوشتِ یزدی خورده بودم، همان ترکیب آشنای ما ایرانی‌ها. حالا، در مقابل غریبه‌ی تازه‌ای قرار داشتم که بوی شهر بازی می‌داد. قاشقم را برداشتم و در دنیایی که ساخته بود فرورفتم. در اولین قاشق هم‌نشینی برنجِ پخته‌شده با آلبالو، ماش، و گردویی که زیر دندان‌هایم رفت به پیش‌درآمدِ قطعه‌ای موسیقیایی می‌مانست، پیش‌درآمدی که چنگ می‌اندازد تا خودت را بسپاری به آهنگساز و منتظر ادامه‌اش شوی! قاشق بعدی‌ام نسخه‌ی سحرگاهیِ خرمن غلات مونه² بود. زردیِ انبه از پشت برنجِ صورتی بیرون می‌زد و سرخیِ زرشک به سبزیِ پسته سرایت می‌کرد. رنگ و بافتِ غذا را در گردونه‌ی کاسه می‌چرخاندم: «همراه اشاره‌ی سمت راستی شوم یا اشاره‌ی سمت چپی؟» «این به شمال نزدیک‌تره یا به جنوب؟» لقمه‌های کوچک و سریعی برمی‌داشتم؛ برای لذت‌بردن از ناشناخته‌های پیشِ رویم توقف هم لازم بود، مثل آن سکوت‌های خیلی کوتاهی که در میانه‌ی سونات‌های شلوغ عیش را دوچندان می‌کند. وقتی مزه‌ی تندِ سیاهی در دهانم دویید فکرهایم هم سریع شدند: «بادمجونه؟ خرماست؟» اما تا پایان غذا درباره‌اش نپرسیدم، مسئله‌ آن کلِ همگون لذیذی بود که به‌نرمی در هم‌ تنیده شده بود. به قول خودش، این غذا شلوغیِ ذهنی پراکنده در طعم است، اما شلوغی‌ای که مثل نوازنده‌های ارکستر، همگی، یک قطعه‌ی واحد را می‌نوازند: «اشاراتِ ملک».