اینستاگرام را که باز کردم، میخ شدم به زمین. انگار کسی ته صندل‌هایم را چسباند به سرامیک کف هال و باسنم جوری چسبید به نشیمن مبل که نمی‌توانستم خودم را تکان بدهم. خبر مرگش را نوشته بودند. خواهرزاده‌اش عکسی گذاشته بود از آن لبخند تقریباً همیشگی، با روبان مشکی و شمع. یعنی رفته بود؟ 

صفحه را بستم و دوباره باز کردم. آن پروفایل سیاه، همان اول اینستاگرام بغل عکس پروفایل من جا خوش کرده است. 

چرا زنگ نمی‌زنم؟ زنگ بزنم به کی؟ چه بگویم؟ بگویم: «مردی که...» مردی که چه؟ اصلاً او کجای زندگی من بود؟ من کجا بودم؟ کجا هستم؟ چقدر نسبت‌های ما بی‌مفهوم و مسخره است. 

***

بار اول صحبتمان با مشکلات مملکت و آلودگی هوا گل انداخت. همان‌جور که نشسته بودیم روی نیمکت داروخانه تا داروهایمان آماده شوند. او را می‌شناختم، اما آن روز نگفتم که می‌دانم در یک انجمن ادبی شعر می‌خواند و من هم یکی دو بار آنجا شعرهایش را شنیده و دوست داشته‌ام. نگفتم که وقتی خواند: «کسی دارم خدا را دوست دارد / دل تنهای ما را دوست دارد...» بلند گفتم: «خوش به حالت.»

معلوم بود خیلی هم خوش به حالش نیست. 

بار دوم وقتی نشسته بودم روی نیمکت همان داروخانه و سرم را گرم کرده بودم به بازی Toon Blast صدایی بالای سرم گفت: «یعنی واقعاً تا مرحله‌ی ۸۰۵۰ رفتی؟»

فاتحانه سرم را بلند کردم. انگار جایزه‌ی صلح نوبل را گرفته بودم. مثل قماربازها برای هم لاف آمدیم. فهمیدم او هم مرحله‌ی ۶۵۰۲ است. گوشی‌ام را دادم دستش. می‌خواست مرحله‌های بالایی را ببیند. ذوق بازی در مرحله‌ای را داشت که مال او نبود، اما حواسش بود هر رنگ و شکل را چطور بنشاند کنار هم تا قو‌ی‌تر از بمب عمل کنند. برای هرکدام هم اسمی داشت. موشک و بمبش را جوری می‌چید که وقت کم نیاورد. گوشه‌ی سبیلش را می‌جوید و انگشت را روی صفحه‌ی گوشی می‌راند. نسخه‌پیچ اسمش را هم که صدا کرد، دلش به بازی بود. تا اینکه آقای آن‌طرف نیمکت او را تکان داد.

 همان روز داروهایم را که گرفتم، خواهش کرد شماره‌ام را داشته باشد. 

با صدای همسرم برمی‌گردم به خانه.

ـ وقت گرفتن قند خونم نیست؟ یادت که نرفته؟

نه. هیچ‌وقت یادم نمی‌رود. همیشه وقتی می‌خواهم برای خودم تنها باشم، وقت کاری است که خسته‌ام کرده، یادم است وظیفه‌ای دارم که نباید فراموش کنم. قرص‌هایم را با یک لیوان آب فرومی‌برم و می‌روم سراغ کارهایی که سال‌هاست سند انجامشان را به نام من زده‌اند.

کارها جلو نمی‌روند. چیزی قلبم را مثل بمب‌های Toon Blast  وقتی کنار آن پیکان‌ها می‌نشیند، منفجر کرده است. 

اتاق همسرم، بوی الکل و بتادین می‌دهد. بوی چرک‌های مانده و خشک‌شده‌ی روی مچ پای چپ؛ همان‌جایی که دکتر می‌گوید اگر حواست به قند خونش نباشد می‌رسد به قطع عضو. گاز استریل را عوض می‌کنم، پماد را به کمک اپلیکاتور روی زخم می‌‌مالم و باند نخی را رویش می‌بندم. بو، بوی ترشیدگی و بوی نقطه‌های سفید و صورتی روی زخم زیر دلم می‌زند. دستم را روی دهانم فشار می‌دهم و بلند می‌شوم.

ـ تو که حالت از من به هم می‌خوره، بگو یکی بیاد برای پانسمان.

سکوت می‌کنم. درد آدم‌ها را خسته می‌کند. خستگی و ناتوانی که بیاید حوصله‌ی خودت را هم نداری، همین می‌شود که دنبال بهانه‌ای. می‌روم به‌طرف دست‌شویی تا هرچه به‌عنوان صبحانه خورده‌ام، بالا بیاورم و یک دل سیر گریه کنم.

***

 تلفن که کرد، انگار مدت زیادی بود با هم رفیق بودیم. انگار فقط یک حادثه او را انداخته بود آن‌ور شهر. بعد ازدواج کرده بود. بچه‌هایش درست هم‌سن بچه‌های من بودند. وقتی گفتم بچه‌ها دوست ندارند من زیاد بازی کنم، خندید.  

ـ قرار بذار روزی یه ساعت بی‌خیال بچه‌ها بشی.

ـ تو بگو یه دقیقه.

گفته بودم تو... همین‌جوری شد تو. همین‌جوری به هم کتاب امانت دادیم، همین‌جوری در مورد آرزوهایمان با هم حرف زدیم، همین‌جوری او برایم شعر خواند و من برایش کتلت‌هایی را که پخته بودم، بردم تا برایم بنویسد: باید آن دست را بوسید، نه باید ماچ‌مال کرد.

آن انجمن شعر سال‌ها بود تعطیل شده بود. زنش هم چند سالی بود رفته بود آن دنیا. همه‌ی خلاف من این می‌شد که گاهی وسط کارهای خانه از زندگی می‌دزدیدم و با او می‌رفتم خرید. این‌جور وقت‌ها من یک ساک بزرگ خرید داشتم و او کیسه‌ای کوچک. 

یک روز زنگ زد و هیجان‌زده گفت: «اُونو¹ رو نصب کن، بیا توی بازی، فیلترشکن داری که...»

ـ اینو و اونو چیه دیگه؟ دارم بادمجون سرخ می‌کنم. 

ـ زیرش رو خاموش کن، زود باش.

اُونو را نصب کردم، شدیم یار بازی هم. مثل اینکه حکم چهارنفره بازی کنی. گاهی برایم گل و قلب هم پرت می‌کرد؛ آن‌وقتی که توی بازی رنگ‌ها را جوری عوض کرده بودم که گروه روبه‌رو بمانند توی کار خودشان و ما اول بشویم. اول که می‌شدیم انگار همه‌ی سکه‌های واقعی جهان را برده‌ایم و من هم یادم می‌رفت که ته حقوق بازنشستگی‌ام را درآورده‌ام.

برای من مهم نبود گل‌ها برای بازی است یا برای عشقی که به زبان نمی‌آمد. ما آدم‌های ۶۰ ـ ۷۰ ساله‌ای بودیم که تنهایی‌مان را کنار هم با گپ‌وگفت و بازی فراموش می‌کردیم. آن روزها اصلاً فکر نمی‌کردم پیر شده‌ام. 

از آن روزی که جلوی در داروخانه از من خواست شماره‌ام را داشته باشد، چقدر گذشته است؟ عجیب است اگر آن روز به بچه‌ها می‌گفتم به مردی شماره داده‌ام، کلی به من می‌خندیدند، بعد می‌شد لطیفه‌ای که در مهمانی‌هاشان تعریف کنند و بگویند: «مادر ما آن‌قدر روشن‌فکر شده که به آقایون شماره می‌ده.»

می‌توانستند از این ماجرا قصه‌ها بسازند و وقتی من دارم دیس آلبالوپلو را می‌گذارم وسط میز، یکی‌‌شان لپم را ماچ کند و بگوید: «مامان منه دیگه.»

هیچ‌کس یک بار نمی‌گفت این مادر روزهای زیادی خسته بوده و شب‌های بسیاری تنها و هیچ‌کس نتوانسته بفهمد چرا این زن هر وقت از حصار آشپزخانه بیرون می‌آید به کتاب‌هایش پناه می‌برد و خیلی وقت‌ها رد اشکی بالای گونه‌هایش می‌ماند. اصلاً مگر کسی آن رد را می‌دیده؟

دو سال شاید کمی بیشتر من کسی را داشتم که برایش از آرزوها و غصه‌هایم بگویم، او هم. 

ـ می‌دونی حالا که فرصتی دارم، حسی ندارم. می‌فهمی؟ مدتیه نمی‌تونم شعر عاشقانه بگم.