تورج آدم جالبی بود. برای من آدم‌ها یا جالب هستند یا نه. به نظرم کسی در میانه و حتی وسط این دو دسته هم نیست. تورج جالب بود. تورج برای من معنای صفتِ جالب بود.

روز برای تورج با موسیقی شروع می‌شد. صبح‌ها، هنوز چشمش را باز نکرده، چیزی پِلی می‌کرد. تمام چهار دیوارِ اتاقش توی خانه‌ی عزیز قفسه‌بندی شده بود. قفسه‌هایی که همگی لِیبل داشتند و پُر بودند از نوار کاست، وی‌اچ‌اس، دی‌وی‌دی، و پوستر. انگار، یک مأخذ باشد از تاریخ موسیقی غرب.

همه‌ی سال‌هایی که توی خانه‌ی عزیز زندگی می‌کرد، اتاقش بوی فلز کهنه، نمِ چوب، و سیگار می‌داد. کسی تاب تحمل بوی اتاقش را نداشت، بویی که من حتی متوجهش هم نمی‌شدم. عشق به موسیقی مشامِ مرا پُر کرده بود. بوی ماندگی را نمی‌شنیدم. حالا، فکر می‌کنم، اتاقش بوی همه‌ی سال‌هایی را می‌داد که تورج از سر گذرانده و حتی کِیفش را برده بود، حتی آن سال‌هایی که رفت جبهه و جانباز برگشت.

صدای همیشه‌بلندِ موسیقی از خانه‌ی عزیز و خاطرات دوران کوتاهِ اعتیادِ تورج کافی بود تا خیلی‌ها دلشان نخواهد باور کنند که عمو پنجاه درصد از بدنش را در جنگ جا گذاشته و برگشته. چندوچون اعتیادش را هم، مثل عاشق‌شدنش، درست نمی‌دانم. خیلی کم‌سن‌وسال بودم. بعدها هم، راستش، هیچ‌وقت دلم نخواست دقیق بدانم. خاطرم هست، آن سال‌ها بابا خیلی با تورج حرف می‌زد، حرف‌هایی که همیشه آخرش با داد و نصفه‌نیمه رها می‌شد. آن سال‌ها، بیشتر عزیز می‌آمد خانه‌ی ما. اصلاً، سر همان داستان‌ها بود که همدیگر را دیربه‌دیر می‌دیدیم و تورج پای تلفن برای من موسیقی می‌گذاشت.

تورج —سال‌ها قبل از همه‌ی آن سال‌های خاکستری، که من به خاطر می‌آورمشان— قهرمان بدنسازی و شنای محله‌شان بود. آن وقت‌ها، مدال‌های رنگارنگ قهرمانی‌اش را به قسمت‌های خالی دیوار اتاقش، که هنوز با طبقه‌های چوبیِ پُر از کاست و سی‌دی کامل پوشانده نشده بود، آویزان کرده بود.

سیگارکشیدنش که زیاد شد، دیگر ورزش نکرد. بعدها، وقتی که دیگر بدنش حسابی افت کرده بود، باز هم، گاهی، برای من و خواهرم فیگورِ پُشت‌بازو می‌گرفت. خوشمان می‌آمد، حتی با اینکه دیگر بازویی برایش نمانده بود.

تورج هیچ‌وقت غُر نمی‌زد. گِله نمی‌کرد. هیچ‌وقت نمی‌فهمیدی دقیقاً دردش چیست. چه‌ چیزی دارد وجودش را از تو می‌خورد. همان‌طور آرام و در سکوت زندگی‌اش را تمام کرد.

عزیز عاشق تورج بود. بابا هم همین‌طور. برادر دیگرشان هم که اصلاً خیلی زود مُرده بود و هیچ‌وقت نبود. اما آن‌طوری که عزیز پای تورج ماند خیلی شبیه فیلمفارسی بود. یک‌ جور عجیبی عزیز پناهگاهِ تورج بود. و عزیز هیچ‌وقت به تورج «نه» نگفت. حتی آن شب که حال تورج هیچ خوش نبود؛ عزیز طاقت حال ناخوشش را نداشت. چادرش را کشید روی سرش و شبانه رفت تا برایش سیگار بخرد.

دکه‌ی سیگارفروشی سمت دیگر خیابان بود. بالارفتن از پله‌های پل‌عابر با توان پاهای عزیز جور نبود. عزیز، درست زیر پل‌ عابرپیاده، همان شب تصادف کرد و مُرد. انگار، یکی از همان فیلمفارسی‌ها را زندگی کرده باشیم.

هیچ‌کس سر ماجرای فوتِ عزیز به تورج خُرده نگرفت. همه می‌دانستند عزیز عاشقانه تورج را دوست دارد. بعد از آن شب، داستان اعتیاد هم تمام شد. حتی سرِ ترک‌کردن هم صدایی، غُری، یا گله‌ای از تورج درنیامد.

عمو یک متال‌باز قهار بود: متال، هِوی‌متال —و هرچه سنش بالاتر رفت— راک و هارد راک، تا این آخری‌ها، که بیشترِ وقت‌ها بلوز گوش می‌کرد.

دست‌وپاشکسته گیتار هم می‌زد، اما عشقش گیتارالکتریک بود. همیشه دوست داشت یکی بخرد. یک عکسی هم داشت که با ژستی عجیب توی عکس، مثلاً، داشت گیتار الکتریک می‌زد. نمی‌دانم گیتار برای چه کسی بود، اما تورج هیچ‌وقت نه یاد گرفت گیتارالکتریک بزند و نه توانست یکی بخرد.

آکاردئون را اما حرفه‌ای می‌زد. از وقتی که یادم می‌آید، بلد بود که بزند. یعنی می‌خواهم بگویم توی ذهنم شروعی برای آکاردئون‌نوازی‌اش نیست. همیشه بلد بود. حتی ماه‌های آخر هم هنوز خوب می‌زد. ساز را با خودش آورده بود خانه‌ی ما.

تورج چند ماهِ آخر عمرش را با ما زندگی کرد. با من و امیر، و توی خانه‌ی ما هم مُرد.

از اتاقش که صدای نواختن آکاردئون یا هر ساز دیگری می‌آمد می‌فهمیدم که از خواب بیدار شده. بعد، صبحانه‌اش را آماده می‌کردم و توی سینی برایش می‌بردم طبقه‌ی بالا. همان‌طور نشسته روی تخت، هنوز صورتش را نشسته، آکاردئون را بغل می‌کرد و می‌نواخت.

امسال نوروز که بیاید، سه سال می‌شود که عمو مُرده. سه سال قبل، روز سوم فروردین. دو سالِ گذشته، سوم فروردین، تمام روز را با امیر موزیکِ متال گوش کردیم.

شش ماه بعد از مرگش، ما از ایران مهاجرت کردیم.

روز آخر که مُرد هیچ صدایی از اتاقش نیامد. فکر کردم دوست داشته کمی بیشتر بخوابد. روزهای نوروز بود. سینی صبحانه را بردم بالا. آرام گذاشتم روی میزعسلی کنارِ تختش. فکر کردم بیدار که شود خوشحال می‌شود.

هدفون توی گوشم بود. زبان انگلیسی گوش می‌دادم. آن روز تا ظهر، هیچ صدایی جز تمرین‌های انگلیسی توی سرم نپیچید.

تورج تنها و در سکوت در اتاق طبقه‌ی دومِ خانه‌ی ما مُرده بود. گاهی فکر می‌کنم شاید حتی از شب قبل مُرده بوده.

من و امیر باید برای دیدوبازدیدِ عید می‌رفتیم. تورج توان حرکت‌کردن و راه‌رفتن نداشت. چیتان‌وپیتان کردیم و رفتیم توی اتاقش. گفتیم که احتمالاً دیر برمی‌گردیم. داشت آهنگ همه می‌خواهند بروند بهشت، اما هیچ‌کس نمی‌خواهد بمیرد از آلبرت کینگ را گوش می‌داد.¹ پرسیدیم که چیزی احتیاج دارد یا نه. شام را سر شب با هم خورده بودیم. تورج صدای موسیقی را کمی کم کرد و گفت: «سلام برسونین. خوش بگذره.» و خندید.

ظهر بود که فهمیدیم مُرده. امیر رفته بود طبقه‌ی بالا کمی سربه‌سرش بگذارد. مُرده بود. حوصله‌ی امیر ته نداشت. آن روزها من خیلی شبیه خودم نبودم. زود کلافه می‌شدم. حالم از اضطراب مهاجرت بد بود. امیر جورِ من را هم می‌کشید. عصرها می‌رفت بالا، کنار ایرج روی تخت می‌نشست و ساعت‌ها با هم گپ می‌زدند.

تورج که خورد زمین و لگنش شکست دیگر نتوانست راه برود. بعد از عزیز دیگر کسی هم نبود مراقبش باشد. امیر تورج را آورد خانه‌ی خودمان. بلند و کوتاهش کرد، حمامش کرد. تورج امیرخان صدایش می‌زد.

اینجا، توی لندن، هر روز صبح که می‌آیم توی آشپزخانه، قبل از آنکه موکاپات را روی گاز بگذارم، گوشی‌ام را به جی‌بی‌الِ کوچکِ روی کانتر وصل می‌کنم. انگار، از تورج ارث برده باشم.

آرشیو را نتوانستیم با خودمان بیاوریم. با امیر یک پِلی‌لیست ساختیم از هر موسیقی‌ای که یادمان مانده بود و تورج دوست داشت. هرازگاهی، بین موسیقی‌های خودمان یکدفعه می‌رویم سراغ پِلی‌لیستِ عمو. انگار، آمده باشد خانه‌‌مان مهمانی.

امیر تعریف می‌کند که آن سال، وقتی توپ در و سال تحویل شده، یواشکی از تورج پرسیده: «تورج، عیدی چی می‌خوای؟» عمو هم گفته سیگار. امیر سیگاری روشن کرده و گذاشته گوشه‌ی لبش.

تصویر عمو برای من همان تورج عشقِ متال است با تیپ‌های عجیب‌غریب: کلاهِ کابوی و مهمیز و شلواری که چرم‌های ریش‌ریش از کنار ران‌هایش آویزان است.

همان‌قدر جالب.