ماگ را بالا آوردم و به تصویر نلسون ماندلا که روی آن چاپ شده بود خیره شدم. ماندلا مثل همیشه لباس گل‌گلی پوشیده و یقه‌اش را هم بسته بود و داشت لبخند می‌زد.

رها عاشق نلسون ماندلا بود. حتی برای عروسی‌مان به دفتر ماندلا ایمیل زده و او را برای مراسم دعوت کرده بود. دفتر ماندلا هم برای پاسخ یادداشتی با امضای ماندلا فرستاده بود. در یادداشت ازدواجمان را تبریک گفته بود. دو ماه بعد از عروسی‌مان، بازی‌های جام‌جهانی در آفریقای جنوبی برگزار می‌شد. بابا، برای کادوی عروسی، تور آفریقای جنوبی با بلیت بازی افتتاحیه را گرفته بود. رها آن‌قدر از این کادو هیجان‌زده بود که شب‌ها خوابش نمی‌برد، اما من اصلاً هیچ رغبتی نداشتم که دو هفته در آفریقای جنوبی باشم. چند روز به افتتاحیه مانده بود که من و رها توی سالن انتظار فرودگاه امام نشسته و منتظر بودیم تا گیت پرواز باز شود. رها داشت اینستاگرام را چک می‌کرد که ناگهان زد زیر گریه. من باتعجب به رها خیره شدم و ازش پرسیدم که چه شده است، بعد زیر لب گفتم که مثلاً داریم می‌رویم ماه‌عسل. رها موبایلش را بهم داد و گفت بخوان. نوه‌ی ماندلا در مصاحبه‌ای گفته بود که نلسون ماندلا به علت بیماری شاید نتواند در مراسم افتتاحیه شرکت کند. البته آخرش هم اضافه کرده بود که تصمیم نهایی با اعضای خانواده و بنياد ماندلا خواهد بود. کلی با رها صحبت کردم تا آرام شد، اما توی هواپیما نه چیزی خورد نه حرفی زد. بالاخره روز موعود فرارسید. از یک ساعت قبل از آغاز مراسم افتتاحیه در ورزشگاه ساکر‌سيتی ژوهانسبورگ توی آن‌همه شلوغی نشسته بودیم و رها امیدوار بود شاید ماندلا به ورزشگاه بیاید. وقتی از میکروفون ورزشگاه اعلام شد که ماندلا تا چند لحظه‌ی دیگر وارد استادیوم می‌شود، رها از خوشحالی شوکه شد. ماندلا به همراه همسرش روی ماشین برقی‌ای نشسته بود و زمین مستطیلی را چند بار دور زد و برای همه دست تکان ‌داد. رها هم مثل بقیه ایستاده بود و، همان‌طور که می‌خندید، داشت اشک می‌ریخت. فکر کنم تنها کسی که در آن لحظات روی صندلی‌اش نشسته بود و به ماندلا دست تکان نمی‌داد من بودم.

مقداری چای نوشیدم. ماگ را روی میزتوالت گذاشتم. بعد موبایل را برداشتم و با سرپرستار بخش زنان بیمارستان تماس گرفتم. بهش گفتم که کاری برایم پیش آمده است و نمی‌توانم بیایم بیمارستان. سرپرستار هم گلویش را صاف کرد و گفت مریضی که دیروز عمل کیست تخمدان داشته خونریزی کرده است. چاره‌ای نبود. تماس را قطع کردم و به تصویر ماندلا روی ماگ خیره شدم.

بدترین روز زندگی‌مان روزی بود که ماندلا مرد. پنج صبح روز جمعه با صدای زنگ موبایل رها از خواب بیدار شدیم. آن طرف خط، هانیه دوستش بود. رها وقتی تلفن را جواب داد، چند ثانیه‌ای سکوت کرد و ناگهان زد زیر گریه. طوری گریه می‌کرد انگار پدرش فوت کرده بود. من که نگران شده بودم بغلش کردم و مدام می‌پرسیدم که چه شده است. رها زارزار گریه می‌کرد. بغلش کردم تا آرامش کنم. آرام‌تر که شد، بهم گفت که ماندلا مرد. یادم است این گریه‌ها تا سه روز ادامه داشت. روز سوم، وقتی داشتم حاضر می‌شدم که بروم بیمارستان، رها پشت میزتوالت نشسته بود. ماتیک قرمز فلفلی‌اش را روی انگشت سبابه‌اش مالید و بعد با همان انگشتش ماتیک را روی لبش مالید. وقتی ازش پرسیدم که چه‌کار می‌کنی، رو به من کرد و گفت: «نمی‌خوام رنگش توی ذوق بزنه.»

«مگه می‌خوای کجا بری؟»

گفت که با هانیه به سفارت آفریقای جنوبی می‌روند تا دفتر یادبود ماندلا را امضا کنند. بعد این را هم اضافه کرد که دیروز محمدجواد ظریف دفتر یادبود را در سفارت امضا کرده. سپس رو به آینه کرد و لبانش را به هم مالید. بهم گفت: «می‌آی؟» من هم بی‌حوصله جواب دادم که جراحی دارم. رها هم باناراحتی گفت که حیف نلسون ماندلا که ازدواجمان را تبریک گفته بود. آن روز توی سفارت دو تا ماگ به رها دادند و او هم یکی از آنها را به من هدیه داد. وقتی داشتم برای خودم چای درست می‌کردم، متوجه شدم که رها ماگش را هم با خودش برده بود.

«چیز مهمی نیست. یکی از عوارض جراحیه.» ملافه را روی پاهای پیرزن کشیدم و به چهره‌اش خیره شدم. صورتش لاغر و پر از چین‌و‌چروک بود. بی‌حال ازم پرسید: «چیز جدی‌ایه؟»

«نه. چند تا قرص براتون می‌نویسم. ولی باید چند روز بیشتر تحت‌نظر باشین.» این را گفتم و توی پرونده‌‌اش داروها را نوشتم. پرونده را به پرستاری که کنار دستم ایستاده بود دادم و این را هم اضافه کردم که به بیمار آرامبخش تزریق کنند. پرستار زیر لب گفت چشم. بعد پرونده را از من گرفت و از اتاق خارج شد.

چهره‌ی پیرزن گرفته بود. بهش دلداری دادم و گفتم که اصلاً چیز مهمی نیست. پیرزن لبخندی زد و زیر لب گفت: «بیچاره حاجی. دلش خوش بود که امروز مرخص می‌شم.» قاه‌قاه خندیدم و بهش گفتم که پس دلش برای حاج‌آقا تنگ شده است.

«شما دلتنگ زنتون نمی‌شین؟» این را پیرزن گفت. خنده‌هایم محو شد و چند ثانیه‌ای سکوت کردم.

بهش گفتم که گاهی اوقات آن‌قدر سرم شلوغ است که یادم می‌رود زن دارم. این را هم اضافه کردم که دیشب سالگرد ازدواجمان را فراموش کرده بودم. پیرزن باتعجب بهم زل زد و ازم پرسید: «واقعاً؟» بعد، بدون آنکه منتظر جواب بماند، بهم گفت که شوهرش سرهنگ بازنشسته‌ی نیروی زمینی است، هشت سال جبهه بوده و گاهی شش ماه به خانه نمی‌آمد.

«اما وقتی برمی‌گشت، جوری محبت می‌کرد که انگار همیشه بوده.»

چند لحظه‌ای به پیرزن خیره شدم. بعد خداحافظی کردم و از اتاق بیرون آمدم. توی راهروی بیمارستان روی صندلی‌های فلزی نشستم و موبایلم را از جیبم بیرون آوردم. شماره‌ی رها را گرفتم، اما باز هم جواب نداد. تلگرامش را آخرین بار نیم‌ساعت پیش چک و پیام مرا هم سین کرده بود. باتردید به خانه‌ی پدری رها زنگ زدم. پدرش که گوشی را برداشت، با صدای لرزان سلام کردم. بابای رها به‌گرمی جواب سلامم را داد و شروع کرد به احوالپرسی‌کردن. انگار هنوز از ماجرا خبر نداشت.

«رها رسیده؟» این را من پرسیدم.

پدرش گفت نیم‌ساعتی می شود که رسیده است و پرسید که چرا من نیامده‌ام.

نمی‌دانستم چی جوابش را بدهم. بیمارستان و مریض بدحال را بهانه کردم و بهش گفتم که بعد از بیمارستان راه می‌افتم. سپس چند ثانیه‌ای سکوت کردم و باتردید پرسیدم: «می‌شه گوشی رو بدین رها؟» مکثی کرد و گفت: «وسایلش رو گذاشت و رفت دختر گلنارو ببینه.» گلنار، دختردایی‌اش، تازه زایمان کرده بود.

خداحافظی که کردم، به اتاقم رفتم و لباسم‌هایم را عوض کردم. سوار ماشین که شدم، تصمیم گرفتم ابتدا به کریمخان بروم و از جواهری مظفریان کادوی سالگرد ازدواجمان را بگیرم و بعد بروم شمال.