«گاهی نقطه‌ی شروع‌شدنِ چیزی پیش‌بینی‌نشده است و اتفاقاً بعدتر ارتباطت با آن یا با بهانه‌ی شروعش قطع می‌شود؛ نه اینکه فکرش را نکرده باشی یا برایش برنامه نریخته باشی، اما زمانش انگار از دستِ تو خارج می‌شود. دست‌کم برای من این‌جوری بود؛ مثل زمان مهاجرتم که قراری عاطفی من را کشاند به سفارت و بعد رُم و از آن قرار چیز دیگری ماند: کشورِ تازه، شهر تازه، زندگی‌ای تازه؛ مثل شروع پادکستِ نقطه‌ی آبی کم‌رنگ در زمانِ کرونا. درس و دانشگاه تعطیل شده بود و دو سه ماهی قرنطینه‌ی کامل، آن‌قدر که دورشدن جریمه داشت. موسیقی تنفس‌گاه آن ماه‌ها بود، و تماس تصویری —دیدن دوستان از پشت صفحه‌ی گوشی. جایی از کارل سِیگن شنیده بودم، شاید دنیاهای دیگری هم وجود داشته باشد، اما این نقطه‌ی آبی کم‌رنگ تنها چیزی‌ است که ما در حال‌ حاضر داریم. فکر کردم از این نقطه‌ی آبی کم‌رنگ چه می‌دانم؟ از فیزیک و متافیزیکش؟ از تکرارهای هرروزه‌ی شگفتی‌هایش؟ چقدر درگیر یا فارغ از آنم؟ هر بار که به ساخت پادکست فکر کرده بودم، وسواس، پشت‌گوش‌انداختن و چه‌وچه آن را تنها در همان خانه‌ی ذهنم نگه داشته بود، اما حالا باید دودستی این آبی کم‎رنگ را می‌چسبیدم، این نقطه تنها چیزی بود که داشتیم.»

اینها را فرزاد ربیعی، سازنده‌ی پادکستِ ریف، برایم تعریف می‌کند و ادامه می‌دهد:

«به فکر جمعی بودم که همین آبی کم‌رنگ برایم فراهم کرده بود، که باهم از او بگوییم و بشنویم و تاب بیاوریم. حتماً موسیقی هم چاشنی‌اش می‌شد و جمعمان را صمیمی‌تر می‌کرد. تنگنای زمانه و پشت‌گرمیِ دوستان نزدیکم یک طرف ایستادند و شدند اهرم حرکت. رفتم هاش‌اِف و میکروفون گرفتم و شروع کردم به کلنجاررفتن با نرم‌افزارهای تدوین. حالا، دیگر همه‌چیز آماده بود؛ من، جهان، و مصالح کار. کار کردم و کار و اپیزود اول رفت روی اپلیکیشن‌های پادگیر.»

اپیزودهای بعدی با همراهی گروه کوچکی ساخته و شماره‌به‌شماره کار حرفه‌ای‌تر می‌شد. هدف این بود که درهم‌آمیختنِ موضوعات علمی-فلسفی و موسیقی و فیلم اپیزودهایی بسازد که قابل‌فهم و در عین‌ حال گیرا باشد. اما هر کاری دست‌اندازهایی هم دارد. با وجود تمام توان و مطالعه و انرژی‌ای که صرف هر اپیزود می‌شد، گاهی کار پیش نمی‌رفت یا به نتیجه‌ی دلخواه نمی‌رسید. شاید برای زمانه‌ی کرونا زیادی جدی بود و آن‌ روزها روزگاری بود که آدم‌ها به همدلی بیشتر یا بیشتر به همدلی نیاز داشتند و این چرخش دیگری بود: تصمیم به تغییر محتوایی پادکست با حفظ موسیقی و فیلم. فرزاد می‌گوید آن نقطه‌ی آبی کم‌رنگ، در آن بزنگاه تلخ، بیشتر با آدم‌هایش، که مدام از دست می‌رفتند، معنا می‌شد: «پس نگاهم را نزدیک و نزدیک‌تر کردم به خودِ خودِ زندگی و لحظه‌هایش با تجربه‌های مشترکمان و تمرکز روی چیزی که سال‌ها مداوم دنبالش کرده‌ام: موسیقی، که برای من مرزی ندارد و امرِ سیالی‌ است که دلم می‌خواهد هر دغدغه‌ای را با تکه‌های مختلف درونش شناور کنم و یک کلِّ آشنا بسازم، آشنا برای بیشتر درکنارهم‌بودن. و ریف متولد شد تا، به‌میانجیِ موسیقی و ادبیات و نوشتن، از زندگی و احساس‌های مشترکمان بگوید. از رفاقت و تنهایی و مهاجرت، از بوسه و جنگ و شب، از تهران، از عشق، از زن زندگی آزادی.»