قد کشیده‌ام. راهروی تاریک دانشکده‌ی ادبیات، با آن پنجره‌ی کوچکِ مشرف به کوه‌های پرافسون البرز، دگربار مرا با تو روبه‌رو می‌کند. کلامت خاطری را بیدار کرده و مرا تا به خیالِ لطیف تابستان سوزانی در کودکی برده است. کلام موزونِ تو با آن شکوه و صلابت نقوش بی‌جان سال‌های دور را به صحرای خیالم می‌کشاند، نام‌ و نشان می‌دهد، به میدان نبرد می‌آورد، و در چاه نابرادر به خاک می‌سپارد. استاد از تو می‌گوید و من چشم بر تو دارم که در کُنج داستان ایستاده‌ای و با نفسی که دریغ و افسوس را درهم‌آمیخته می‌خوانی:

چنین داد پاسخ ستاره‌شُمَر

که بر چرخِ گَردان نیابی گُذَر²

… …

از این برشده تیزچنگْ اژدها

به مردی و دانش که آمد رها³

می‌نشینی. زنده‌ای با قامتی که روزگار را درهم‌شکسته و اژدهای تیزچنگش را تا خانِ هفتم کشانده، به زیر کشیده، و بر بلندای سرزمینی که آبادش می‌خواست استوار ایستاده است. می‌نشینی و زالی آشیانه‌ای می‌یابد. و من هیچ نمی‌دانم که اندوه سینه‌ای در جهان قصه‌هایت آب خواهد شد. با من چه سخن‌ها گفته‌ای…

ــ ‌آن تصویر غریب و دردآلود مردی را که تیر بر چشمانش نشسته بود به یاد داری؟

ــ به گمانم. گیج و مبهم و در غباری از فراموشی و وهم.

ـــ شهریار بی‌تاج‌وتختی‌ است که بر سر پرسودای پدری بدعهد، پشتش به خاک رسیده و تیر خدعه‌ای آن بالای رویین را به زیر کشیده تا مرگ در هیئتی غریب از آستین پرنده‌ای افسانه‌ای سر برآرد و بر آن رؤیای دیرین جاودانگی قهقهه‌ها سر داده باشد.⁴

جهان پس از آنچه در گوش من خوانده‌ای چگونه است؟

آن خیزهای پی‌درپی در کلام کوبنده و استوارت اسب تیزپایی شد که تمام عمر بر آن نشسته‌ام و برای روزگاری که ترس را پیشکش می‌آوَرد رجز خوانده‌ام. تاخته‌ام، جولان داده‌ام در میدانی که حریف رویین‌تنی تنم را شکافته است و من سیمرغی نداشته‌ام. تاخته‌ام و گریسته‌ام و در آن لحظه‌ی اندوهباری که از زخمی جوی خونی روان بود، سواری راست‌قامت، آن‌چنان که نشانم می‌دادی، برای تو باقی مانده‌ام. در چاه بیژن⁵ افتاده بودم. افسون کلام تو، سنگ سخت بر سر چاه را کنار می‌کشید و افسانه‌های شورانگیزت ریسمان تهمتنی بود که بدان آویختم و آن ژرفنای قیراندود فسردگی را پس پشت نهادم…

من شب‌های تلخ و سردی را مهمان تو بوده‌ام. با تو زیسته‌ام و با تو بر فرجامِ تلخِ بسیاری کسان گریسته‌ام. برای شامگاهانِ بی‌سحری در دامان قصه‌های تو سپیده یافته‌ام و همچون زبان مادری‌ام وامدار تو هستم. من باز به توس خواهم آمد. در روزهایی نزدیک و با تو از خورشیدی خواهم گفت که به سینه‌ی مجروحی بخشیدی و جلایش دادی.