آنتونیو لوپز گارسیا:¹

در تومی‌لوسو هستم. درخت‌هایی را آن طرف میدان می‌بینم که قبلاً، هرگز، آنجا نبودند. برگ‌های تیره‌شان را به جا می‌آورم. من به همراه پدر و مادرم زیر این درختان هستیم، همراه با چندنفری که نمی‌توانم تشخیصشان بدهم. صدای خودمان را می‌شنوم که با آرامش گپ می‌زنیم. پاهایمان در زمین گِلی اطراف فرومی‌رود. روی شاخه‌ها میوه‌های چروکیده، که هر لحظه نرم‌تر می‌شوند، آویزان‌اند. لکه‌های تیره، به‌آرامی، پوستشان را می‌پوشاند. از جایی که ایستاده‌ام، می‌توانم احساس کنم که گوشت آن‌ها در حال پوسیدن است. نمی‌توانم بفهمم که آیا دیگران هم می‌توانند آن را ببینند یا نه. به نظر نمی‌رسد کسی متوجه شود؛ زیر نوری که نمی‌توانم به‌درستی توصیفش کنم، به‌نوعی روشن، اما تاریک است، که همه‌چیز را به فلز و غبار تبدیل می‌کند، نه نور شب است و نه گرگ‌ومیش و نه سپیده‌دم، میوه‌های بِه در حال پوسیدن هستند.

فیلم رؤیای روشنایی از ویکتور اریسه تافته‌ی‌جدابافته‌ی آثار مستندی است که به نقاشان پرداخته‌اند. شاید، در نگاه اول، داستان درباره‌ی کشیدن تابلوی درخت بِه توسط آنتونیو لوپز گارسیا باشد، اما ویکتور اریسه، در یکی از مصاحبه‌های خود، درباره‌ی ساخت فیلم رؤیای روشنایی، می‌گوید: «به دنبال حقیقت بودم، باید از پس پرده باخبر می‌شدم.» احتمالاً با یکی‌شدن در تجربه‌ی خلق اثر با هنرمندِ نقاش، بازگشت به روزهای لومیریِ سینما، ضبط‌کردن بازنمود چیزها، و در نهایت، تسخیر و به دام‌انداختن آنها.

آنتونیو لوپز، از همان ابتدا، با سازوبرگ نقاشی ما را به نبردی مسحورکننده با طبیعت فرامی‌خواند، و در نهایت، با شروع بهار، ادوات خود را جمع می‌کند. و، به همین‌گونه، در یکی از نما‌های انتهای فیلم نیز سازوبرگِ ویکتور اریسه، دوربین فیلمبرداری، را می‌بینیم که از پشت صحنه به کنار درخت بِه منتقل شده تا ثبت‌کننده‌ی زوال میوه‌های بِه روی زمین باشد.

ساده‌انگاری است اگر فکر کنیم می‌توانیم به‌سادگی و با کلمات مواجهه و تلاش دو هنرمند را برای درک طبیعت در یک اثر توصیف کنیم. لوپز، جایی از فیلم، به مهمان خود می‌گوید: «دست من بسته است و هرگز نمی‌توانم، دقیقاً، این بازی نور را نقاشی کنم. باید جایی تسلیم شوم.»

در نگاه اول، آنتونیو لوپزِ نقاش و ویکتور اریسه‌ی فیلمساز، دو ماه و نیم با آفتابِ مهر، درخت به و با بازی نور —نورِ میانِ شاخه‌ها، روی برگ‌ها، روی میوه‌ها— یکی می‌شوند. اما، اگر کمی دقیق شویم، آنها در حال برگزاری مراسم طلسم و جادو هستند. خود را تجهیز کرده‌اند تا حقیقت را تسخیر کنند. و لوپز باور دارد طبیعت نیز با هر آنچه در دست دارد به جنگ آمده: با خورشید و آفتابِ پاییزیِ کم‌توانش، با باد و باران، و با سرشتِ پرهیاهوی فصل رسیدنِ میوه‌ی به. شاید هم این فقط تصور لوپز است که با رنگ، بوم، شاقول، نخ، و سایبان به سوی تسخیر آگاهی شتافته. اعضای خانواده اعتقاد دارند: «هوای اکتبر، همیشه، در مادرید این‌طوری بوده.» اما لوپز می‌گوید بدشانسی آورده.

خطوط سفیدرنگ، آرام‌آرام، روی دیوارهای اطراف، درخت‌های پس‌زمینه، بِه‌ها، و برگ‌ها، مانند طلسمی برای تسخیر نور پاییزی تابیده بر درخت بهِ حیاط خانه، نمایان می‌شوند. این فیلم چیدمان نشده، همه نظاره‌گرند. بدون دوربین ویکتور اریسه، برای ثبت، هرگز در وجود لوپز «پذیرش تغییر» متبلور نمی‌شد و بدون ماجراجویی لوپز برای ثبت و یکی‌شدن با تغییرِ لحظه‌‌ایِ نور هرگز این فیلم وجود نداشت.