قصه‌های وحشی¹ یکی از آن فیلم‌هایی‌ است که بارها آن را دیده‌ام. در دوران دانشگاه، یکی از استادان فیلم‌نامه‌نویسی‌مان معرفی‌اش کرد و از همان سال‌های جوانی این فیلم تبدیل شد به یکی از آن لعنتی‌هایی که هر بار تماشاکردنش حس همان اولین مواجهه را داشت.

فیلم مجموعه‌ای از داستان‌های مختلف را، به صورت اپیزودیک، روایت می‌کند که تم همه‌ی آنها یک چیز است: «خشم» و همین یک تعریف می‌تواند به ما بفهماند که انتخاب نام فیلم چقدر هوشمندانه و درست بوده است: قصه‌های وحشی

هر کدام از اپیزودها، در نوع خود، خارق‌العاده‌اند، اما از همان اولین‌ بار که این فیلم را تماشا کردم مبهوت و دیوانه‌ی آخرین اپیزود آن شدم: «تا زمانی که مرگ ما را از هم جدا کند.»

قصه در یک مراسمِ عروسی اتفاق می‌افتد. عروس و دامادی را می‌بینیم که غرقِ نوشیدن و رقصیدن و شادی در عروسی تجملاتی‌شان هستند. پسر وضعیتِ مالی خوبی دارد و یک عروسیِ همه‌چیزتمام را برای دختر فراهم کرده است. همه‌چیز بی‌نقص و زیبا جلو می‌رود تا بالاخره «آن» اتفاق می‌افتد. آن اتفاقی که قرار است با برهم‌زدن نظم و زیبایی جرقه‌ی یک قصه‌ی درخشان را فراهم کند، آرامش برکه را به هم بریزد، و شخصیت‌ها را وارد دنیایی ویژه کند: عروس متوجه می‌شود که آقاداماد با یکی از همکاران خانمش به او خیانت می‌کرده و از قضا آن دختر در عروسی‌شان هم حضور دارد. اینکه از چه طریقی متوجه می‌شود و چگونه مُچ آقاداماد را می‌گیرد مال این نوشته نیست. این نوشته قرار است درباره‌ی بعد از آن انفجار باشد.

عروس در کسری‌ازساعت آن عروسی را تبدیل به جهنم می‌کند. بلافاصله، با مردی که از کارگران آشپزخانه است در پشت‌بام مشغول می‌شود تا فی‌الفور انتقام گرفته باشد و می‌گذارد داماد هم او را در آن حالت پیدا کند. از همان لحظه، هیولایی از زن بیرون می‌آید که هیچ شباهتی به آن عروس شاد و خوشبختی که دقایقی قبل همسرش را می‌بوسید و با او می‌نوشید و می‌رقصید ندارد. زن بلافاصله برای تمام زندگی‌اش با مرد نقشه می‌ریزد و نقشه‌ی او چیزی نیست جز انتقام. حرف‌های او واوبه‌واو این‌گونه است:

«نمی‌دونی سربه‌سر کی می‌ذاری، تا قِرونِ آخر پولت رو ازت می‌گیرم، هر ملکی که بابات به اسمت کرده که مالیات نده مال من می‌شه، چون ازدواج کرده‌یم. یه ازدواج قانونی و رسمی. هر روزم رو صرف خوابیدن با هر مردی می‌کنم که سر راهم ببینم، هر کی که سَرِ سوزنی دوستم داشته باشه. تا وقتی که خودت بیفتی دنبال طلاق‌گرفتن. می‌رم کلاس بازیگری که بتونم نقش یه توله‌سگ مظلوم رو جلو قاضی بازی کنم و بهش بگم، من می‌دم که بتونم این زندگی رو حفظ کنم! این‌جوری ازدواجمان تا ابد پایدار می‌مونه. تمام رازهای تو رو می‌ذارم توی فیس‌بوک و اون‌قدر شکنجه‌‌ت می‌کنم که از درد فریاد بکشی. این‌قدر تحقیر می‌شی که تنها راه روبه‌روت می‌شه پریدن از روی پل و اون موقع مرگ ما رو از هم جدا می‌کنه! وقتی مرگ تو ما رو از هم جدا کنه همه‌چیز رو بالا می‌کشم.»

و سپس، داماد از ترس و فروپاشی روانی استفراغ می‌کند.

زن به سالن عروسی بازمی‌گردد و به‌اجبار آن دخترِ ازهمه‌جابی‌خبر را به رقصی ساختگی وامی‌دارد و در ادامه او را جوری به‌ سمت دیوارِ آینه‌ای پرتاب می‌کند که تمام آینه روی بدن دختر خُرد می‌شود: درسِ عبرتی فراموش‌نشدنی برای تمام دخترهایی که اطراف مردان متأهل می‌پلکند. در کمتر از چند دقیقه، ماجرای خیانت داماد به گوش همه می‌رسد و میان خانواده‌های عروس و داماد نبردی درمی‌گیرد که سالن عروسی را به میدان جنگ تبدیل می‌کند. همان سالنی که لحظاتی قبل از صدای موسیقی پر بود و همه مشغول رقص و شادمانی بودند.

این اپیزودِ آخر همیشه برایم درخشان‌ترین و واقعی‌ترین بخش فیلم قصه‌های وحشی بوده است. نمی‌دانستم چرا این‌قدر آن را می‌فهمم و فقط حس می‌کردم که یکی از واقعی‌ترین قصه‌هایی‌ است که در تمام عمرم دیده‌ام، با آنکه هیچ‌وقت چیزی حتی نزدیک به آن را هم تجربه نکرده بودم. تا اینکه شب عجیبی در زندگی‌ام فرا رسید.

با پارتنرم در موقعیتی از رابطه قرار داشتیم که دایم برای آینده برنامه‌ریزی می‌کردیم: پیشرفت، مهاجرت، به سرپرستی گرفتنِ یک سگ یا گربه، تشکیل خانواده، و پیرشدن کنار یکدیگر. در شبی که یکی از آن لحظات پرحرارتمان را تجربه می‌کردیم قرار داشتیم. تمام شب این احساس را داشتم که انگار بار دیگر عاشق او شده‌ام و بار دیگر او را به دست آورده‌ام. این احساسی بود که با او به‌وفور تجربه می‌کردم و می‌دانستم برای او نیز همین حس متقابل وجود دارد. ما هر دو دیوانه‌وار عاشق یکدیگر بودیم. نیمه‌های شب رسیده بود و ما مدت زیادی همدیگر را در آغوش گرفته بودیم و حرف می‌زدیم. همان حرف‌های عاشقانه‌ی بعدازهمخوابگی که گفتن و شنیدنش چیزی کم از خود کیف تنانه ندارد. تا آنکه نمی‌دانم چه اتفاقی افتاد که پارتنرم درباره‌ی گذشته‌ام سؤالاتی کرد. در تمام طول رابطه می‌دانست من هیچ‌وقت در گذشته آدم پرکاری نبوده‌ام و فقط یک تجربه‌ی خارج‌ازچهارچوب داشته‌ام که اتفاقاً هیچ‌وقت هم دلم نمی‌خواسته درباره‌اش صحبت کنم. بیشتر از یک سال از من سؤالی نکرده بود و من هم پیش خودم فکر می‌کردم که آن تجربه فقط متعلق به اتاق تاریک خاطرات خودم است و هیچ‌گاه مجبور نمی‌شوم آن را بازگو کنم. اما فضای پرحرارت و عاشقانه‌ی آن شب مرا از ادامه‌ی نگهداری آن راز در ذهنم بازداشت. ناگهان در موقعیتی قرار گرفتم که اگر دروغ می‌گفتم، شاید خودم را نجات می‌دادم، اما انگار جفای بزرگی به آن عشق و آن شب استثنایی کرده بودم. پس زبان باز کردم و ماجرا را گفتم:

آن تجربه برای هنگامی بود که شبی را در احوال بدمستی با صمیمی‌ترین دوستم گذرانده بودم. در آن شب، هر دو مست و لایعقل بودیم و نمی‌فهمیدیم داریم چه بلایی سر یکدیگر و از همه مهم‌تر چه بلایی بر سر دوستی‌مان می‌آوریم. ما دوستان نزدیک و ارزشمندی برای همدیگر بودیم و در نهایت تصمیممان بر آن شد که فکر کنیم: «یک غلطی در مستی مرتکب شده‌ایم، بهتر است آن را زیر فرش پنهان کنیم، درباره‌اش صحبت نکنیم و به دوستی‌مان مانند سابق ادامه دهیم.» از آن ماجرا بیش از یک سال گذشت و سپس من با پارتنرم آشنا شدم و رابطه‌ای آتشین و جدی میانمان شکل گرفت.