به بلوغ رسیده بودم؛ نوجوانی. دختر چهارده‌ساله؛ همان سنی که مَثل زیبایی و طراوت و فلان است، من بودم. وقتی در رخت‌کن استخر، خاله‌ی ۵۵ساله‌ی مامان که خیلی هم دوستش داشتم، گفت: «بازم خوبه، رون‌های منم مثل دختر چهارده‌ساله‌ست.» و خندید، من نخندیدم. هنوز یاد نگرفته بودم که وقتی کسی زخم می‌زند، خودم عمیق‌ترش را بزنم و بخندم. نخندیدم و غصه‌ی ران‌هایم را خوردم؛ ران‌هایی که هر شب روغن‌مالی‌شان می‌کردم که ترک‌های قرمز، بلکه کمتر شبیه رودِ به جلگه رسیده شوند و هنوز نمی‌خندم و هر بار باز دلم می‌شکند.

بزرگ‌تر شده بودم. هورمون‌ها حمله کردند. میگرنی که حالا می‌دانم بالا و پایین شدن ماهیانه‌ی استروژن علتش بود و هست، بیچاره می‌کرد. خُلقی که با هورمون‌ها سوار ترن‌هوایی می‌شد و می‌شود و هر ماه ویییییژ، ته چاه سیاه افسردگی و کج‌خلقی می‌افتد. و راه دوام آوردن؟ «خوردن»؛ بستنی حالت را خوش می‌کند، بخور. اضطراب؟ قابلمه‌ی پلوی روی گاز. سرت درد می‌کند؟ شیرینی، شکلات. مامان و بابا دعوا می‌کنند؟ بخور. مامان چپ‌چپ نگاهت می‌کند و غذا را از جلویت برمی‌دارد؟ داد بزن، بیشتر بخور. بخور، چون مغزت «لذت لحظه» را می‌فهمد و آرام می‌شود، چون فردا را نمی‌فهمد، چون مغز و بدنت غریبه‌اند؛ غریبگانی که قرار است «تو» باشند.

تا بیست‌وچندسالگی نمی‌دانستم به مزه‌ی غذاها توجه نمی‌کنم، که ذهنم با بدنم همراه نیست، که فقط می‌بلعم. چندین جلسه تراپی لازم بود تا یاد بگیرم وقت خوردن حواسم را درگیر کنم، که به قول خانم دکتر «ذهن‌آگاه» غذا بخورم؛ لقمه‌لقمه، بین لقمه‌ها یک جرعه‌ی کوچک آب، چون بعد از لقمه‌ی سوم مغز مزه را نمی‌فهمد. دستورها: نگاه کن، بو کن، دست بزن، مزه کن، به صدای جویدنت گوش کن. روزی دوبار مدیتیشن، چون مقاله‌ی فلان نشان داده است که فلان‌تأثیر را روی کاهش وزن دارد. آرام‌آرام و دوباره یک وییییژ بزرگ، تراپی و تمرین‌ها و همه‌چیز رها می‌شود. سر کار به مشکل خوردی؟ با دنیای دیوانه کنار نمی‌آیی؟ با شوهرت دعوا کردی؟ خسته شدی؟ باید انتقام همه‌چیز را از بدنت بگیری. باید انتقام زندگی را از خودت بگیری. بخور و زیر پتو قایم شو که دنیا دستش به تو نرسد.

سی و یک‌ساله‌ام، حامله. مجوز کمی اضافه‌وزن را دارم، چون مجوز دارم، فقط شش کیلو اضافه می‌کنم. اگر می‌گفتند نباید، حتماً می‌شد بیست کیلو. هفته‌ای سه روز یوگا، پیاده‌روی، غذای سالم. سردرد و افسردگی بیچاره‌ام کرده، چون طوفان هورمون‌ها بالا زده. ولی حواسم به سلامتی‌ام هست. خورشیدی در بدن دارم؛ همان بدنی که حالا کمی دوستش هم دارم. دکترها زن حامله‌ی چاق که می‌بینند، انگار جن دیده‌اند (البته دکترها زن غیرحامله‌ی چاق را هم می‌بینند، همین‌جورند). حاملگی را بدون فشارخون بالا و دیابت و هر کوفت دیگری می‌گذرانم. ماه آخر روزی هزاران قدم راه می‌روم و نرمش‌های سنگین لگن می‌کنم که بتوانم طبیعی زایمان کنم. علت؟ یک، می‌خواهم درد زایمان را تجربه کنم. دو، دوست ندارم خواب بچه را به هم بزنم. فکر کن در شکم گرم و نرم مامانت خوابیده باشی، بعد یکی با چاقو دنیای کوچک امنت را پاره کند و تو را بکشد توی دنیای دیوانه‌ی این بیرون. دوست داشتم بچه با پای خودش که نه، با سر خودش به دنیا بیاید. آمد. و دوست داشتم شیر مادر بخورد که خورد. شیر دادن را دوست نداشتم، شیر خوردن بچه را دوست داشتم و البته که سینه‌های بعد از شیردهی را اصلاً دوست نداشتم.

بچه بزرگ‌تر شده و روزی چند ساعت مهدکودک است. مُدِ دویدن دارد اوج می‌گیرد. حالا زن سی‌وچهارساله‌ای هستم که از نه‌سالگی فکر می‌کرده نمی‌تواند بدود. هفته‌ای سه روز بچه را می‌گذارم مهد و می‌روم پارک بانوان. پارک بانوان، چون خجالت می‌کشم در پارک معمولی بدوم. چون چاق‌ها نمی‌دوند و چون زنم، چون زن‌های تهران راست‌راست معمولی هم راه می‌روند، سهمیه‌ی روزی صد تا متلکشان به جاست. اَپ دویدن را نصب کن و شروع کن. نترس. از سی ثانیه دو و یک دقیقه راه رفتن شروع می‌شود. بعد از سه ماه، می‌توانم پانزده دقیقه پشت‌سرهم بدوم و آن نفس‌های عمیقِ وقت کششی‌های آخر را حس کنم؛ آن احساس خوبِ توانستن، آن حس زنده بودن، بودن.

آمدیم و به قبل از مهاجرت رسیدیم، کمی بیشتر از سه سال پیش. بچه چهار‌ساله است، من سی‌وشش‌ساله. یکی دو سال است که معمولاً فقط کنار خانواده‌هایمان حجاب دارم. قبل از آمدن چند دست لباس خریده‌ام. مامان می‌گوید: «چقدر پلیورهایی که خریدی کوتاهه. برجستگی بدنت معلوم می‌شه.» می‌خندم. می‌داند بیرون روسری سر نمی‌کنم. می‌داند آستین‌کوتاه می‌پوشم. ولی برجستگی‌ها، ماجرای «برجستگی» سطح دیگری از «بی‌حیایی» دختر یاغی‌شان است. بدنی که قرار بود دیده نشود، قرار بود وانمود کنیم که نیست، حالا هست. برجسته و عیان، «جلب توجه»‌ هم می‌کند.

می‌آییم. به ساحل می‌روم. کسی نگاهم نمی‌کند. اینجا معمولاً کسی جوری نگاهت نمی‌کند که بفهمی دارد نگاهت می‌کند. بار اولی است که در جای عمومی آن‌قدر «لختم». قبلاً در سفرها هم با «مایوی اسلامی» دریا و پارک آبی و فلان می‌رفتم. اولین بار است و تعجب می‌کنم که چقدر راحتم! منی که روزی به خودم قبولانده بودم اگر چادر سر نکنم احساس لختی می‌کنم، حالا احساس «لختی» نمی‌کنم. احساس آدم معمولی بودن می‌کنم.

دو سال اول سخت می‌گذرد، خیلی سخت. افسردگی می‌آید و می‌رود. چند ماهِ ابر و تاریک ونکوور، روی سرم سنگین و دردناک می‌نشیند. مُسکن‌های همیشگی را خوردن، و آخر سال دوم، ده کیلو چاق‌ترم، ۱۱۰ کیلو شده‌ام. زیادی زیاد است. می‌ترسم بمیرم. می‌ترسم بمیرم و بچه بی‌مادر بماند. دکترها می‌گویند چاق‌ها زود می‌میرند، آمارها می‌گویند. من آمار نیستم، ولی چاق هستم. احوالات روانم بهتر است. دو سالی می‌شود که تشخیص درستی برای دیوانگی‌هایم گرفته‌ام. داروها کمک می‌کنند. خانه‌ی اینجا بالاخره خانه شده است. آمدن را پذیرفته‌ام. رفتن، آمدن شده است. تصمیم می‌گیرم به بدنم بیشتر توجه کنم، به خودم. راه می‌روم و حواسم به لقمه‌ها هست. هفته‌ای سه روز ورزش می‌کنم. حالا دقیقاً هفت ماه است و نکته‌ی عجیب اینکه هر جلسه با علاقه سر تمرین می‌روم و عرق می‌ریزم و خوشحالم. سال سوم آمدن هم تمام شده و ده کیلو رفته است. ولی من خیلی سبک‌تر از صد کیلوام و از اینکه آن‌قدر راحت می‌نویسم «صد کیلو»، منی که تا چند ماه پیش، به شوهرم هم عدد ترازو را نمی‌گفتم، از این هم خوشحالم.

هنوز هم به بدنِ زن توی آینه با عشق نگاه نمی‌کنم، ولی دوستش دارم. در آن لحظه‌های آرامش بعد از ورزش که موسیقی آرامی برای خودم گذاشته‌ام و دراز کشیده‌ام و سعی می‌کنم حواسم را روی تک‌تک اعضای این بدن عزیز متمرکز کنم، گاهی قربان‌صدقه‌ی دست‌وپای بلوری خودم هم می‌روم. هنوز هم وقتی با خودم لج می‌کنم، ده قاشق مربا می‌خورم. فقط فرقش این است که مربا را خودم با عسل و کم‌شیرینی درست کرده‌ام. هنوز هم وقتی لباس بی‌آستین می‌پوشم، یاد مامان می‌افتم که از بازوهای خودش و بازوهای من بدش می‌آمد. یاد لباس عروسم می‌افتم که باید کمی آستین می‌داشت که بازوهای خجالت‌آور عروس را پنهان کند.

فکر می‌کنم تا همیشه هم قصه‌ی من و بدن ممنوعه‌ام ادامه دارد. فکر می‌کنم مگر من چه هستم غیر از همین بدن؟