از همان لحظه‌ای که بخاری برقی را روشن کردم و خزیدم زیر پتو با خودم گفتم: امسال عید-‌مید نداریم.

لحاف پف‌پفی محبوبم را دور خودم پیچیده بودم و اینستاگرام را بالاپایین می‌کردم. وسط تماشای هفت‌سین‌های رنگ‌وارنگ، ایمیلی از دانشگاه گرفتم که می‌گفت به دلیل طوفان سنگین برف، کلاس‌های فردا صبح کنسل است. خسیس‌ها خب حداقل کل روز را تعطیل می‌کردید. آخرین جمله این بود: اولین روز بهار مبارک.

حدود هفت ماه از ورودم به آمریکا می‌گذشت. ۲۸ اوت ۲۰۱۴ نشستم توی پرواز قطر و تنها جمله‌ای که با خودم تکرار می‌کردم این بود: «امروز رو بگذرون.» توی پرواز پسری کنارم نشسته بود. ده سالی از من کوچک‌تر بود. از روی دستبند طلایش که شکل پرچم ایران بود حدس زدم ایرانی است. چند ساعت از پرواز گذشته بود که مهماندار از خواب بیدارم کرد و گفت: «مرغ یا پاستا.» حتی نفهمیدم چه می‌گوید. همین‌جور بهت‌زده نگاهش می‌کردم که پسر شمرده گفت: «می‌گه مرغ می‌خوای یا پاستا؟» انگلیسی حرف زدن پسر را می‌فهمیدم. با خجالت گفتم مرغ و سینی را تحویل گرفتم. فکر کردم باید از پسر تشکر کنم اما خیلی دوست ندارم با غریبه‌ها حرف بزنم. آهسته گفتم: «ایرانی هستی؟» گفت: «آره، دانشجوی لیسانس دانشگاه بوستون‌ام.» گفتم: «چه جالب، منم همونجا پذیرش دارم.» پرسید: «اولین سفرته؟» خب کاملا از وضعتیم مشخص بود. با سر تأیید کردم. گفت: «نگران نباش، بوستون خیلی شهر قشنگیه.» فکر می‌کنم این تنها مکالمه‌مان بود. غذا را با دو لیوان نوشیدنی خوردم تا بقیه‌ی پرواز را بخوابم و همین هم شد.

در ماه‌های بعد تنها فعالیتم پرسه‌زدن در شهر بود. کلاس‌هایم که تمام می‌شد، راه می‌افتادم، پیاده یا با مترو. روز دوم استاد سر کلاس گفت: «یادتون باشه چرا به بوستون اومدید. اینجا هستید که درس بخونید نه اینکه تو خیابان نیوبری چرخ بزنید.» یواشکی گوشی‌ام را درآوردم و توی نوت گوشی نوشتم خیابان نیوبری. همان روز عصر سوار مترو شدم و کل خیابان نیوبری را بالاپایین کردم. دوست نداشتم وارد هیچ مغازه‌ای شوم. بزرگ‌ترین وحشتم سفارش قهوه در استارباکس بود. سفارش‌گیرنده‌ها در بیست ثانیه ده تا سؤال می‌کردند و ساده‌ترین راه‌حل، جواب نه به همه سؤال‌ها بود. شکر؟ نه. خامه؟ نه. هف اند هف؟ نه. چی؟ نه. اسم؟ نه. این شد که یک بار به جای اسمم هم گفتم نه و یک لیوان قهوه با اسم NO تحویل گرفتم. آن روز اما دل به دریا زدم و وارد یک فروشگاه بزرگ کمیک شدم. تنها فروشگاه کمیکی که دیده بودم، مغازه استوارت در سریال تئوری بیگ‌بنگ بود. این یکی نسبت به آن بزرگ‌تر بود. همین‌طور توی فروشگاه دور می‌زدم و کتاب‌ها را نگاه می‌کردم. یکی از فروشنده‌ها فهمید گیج می‌زنم و سراغم آمد. گفت: «کمکی چیزی نمی‌خوای؟» فکر کنم فقط چند ثانیه نگاهش کردم. دختری با موهای طلایی و قدی حدودا سی سانت بلند‌تر از من بود. وقتی دید جوابی ندارم، گفت: «موهات خیلی قشنگه.» تشکر کردم و گفتم چیزی نمی‌خوام. فقط دارم نگاه می‌کنم. گفت: «این ردیف حراجی هالوویینه» و با دست به ردیفی از کتاب‌های نارنجی اشاره کرد. ازم پرسید: «برای امسال کاراکتر انتخاب کردی؟» گفتم» «نه!» گفت: «هر چی انتخاب کردی به کسی نگو، همشون ازت کپی می‌کنن.» خندیدم و گفتم: «هنوز فکر نکردم.»

توی اینستاگرام یکی عکس مبارک را استوری کرده بود و با فونت ریز در مورد ریشه‌های نژادپرستانه‌ی آن نوشته بود. با خودم گفتم مردم چه حوصله‌ای دارند. سمیه از آشپزخانه داد زد: «چایی می‌خوری؟» بلند گفتم: «اگه دم می‌کنی.» چایی را دم کرد و آمد دم در اتاقم. گفت: «آخر هفته بریم مهمونی رادیو جوان؟ البته آدماش داغونن ولی عیده دیگه یه کاری بکنیم.»

سمیه هم‌خانه‌ام بود. از ایران توی گروه تلگرامی ویزا همدیگر را پیدا کرده بودیم. توی گیر و دار ویزا و بلیط و چمدان جمع کردن، بهم پیام داده بود: «من می‌خوام خونه دو خواب بگیرم، میای هم‌خونه شیم؟» من هم درجا قبول کردم. بعدا با خنده بهم گفت: «تو دیگه چه اسکلی هستی! حداقل چند تا چیز می‌پرسیدی.» گفتم: «من خونه‌ی تکی می‌خواستم، حالا که زورم نمی‌رسید مهم نبود کی بودی، همیشه مزاحم بودی.» ولی این یک‌بار را شانس آوردم. سمیه بهترین دوستم در آمریکا شد و تنها ایرادش این بود که آشغال بیرون نمی‌برد که خب، توی دیوانه‌خانه مهاجران ایرانی ایرادی قابل چشم‌پوشی بود.

گفتم: «مهمونی رو ولش کن. یادت نیس اون دفعه رو؟» سمیه دستش را به نشانه‌ی تأسف روی صورتش گذاشت و گفت: «کنسله.» چند ماه پیش توی سرمای شدید رفتیم مهمانی شب یلدا و تا به خودمان بیاییم یک دسته پسر مست دوره‌مان کرده بودند. ما هم سریع فرار کردیم و برگشتیم خانه. پیتزای بزرگی سفارش دادیم و فیلم دیدیم و قسم خوردیم دور مهمانی ایرانی را خط بکشیم. گفتم: «جاش شنبه صبح بریم برنامه‌ی عید موزه.» گفت: «اون فقط برای عکس با سفره‌ی هفت‌سینه که اونم تا چهار فروردین دیگه همه‌ی عکساشون رو گذاشتن اینستا و نمی‌ارزه. بعدشم باید دو ساعت تو صف واستی تا کیهان کلهر نیم ساعت برات ساز بزنه.»

سمیه می‌دانست وسواس دارم، هیچ‌وقت وارد اتاقم نمی‌شد. چایی را روی میز دم در گذاشت. کمی غر زدیم و آخرش تصمیم بر این شد که شنبه ظهر برویم رستوران ایرانی کوبیده بخوریم و این‌جوری سر و ته داستان نوروز را هم بیاوریم.

طوفان کم‌کم داشت شروع می‌شد. پنجره را باز کردم، چاییم را لب پنجره گذاشتم تا خنک شود. کله‌ام را از پنجره بردم بیرون و سیگاری روشن کردم. سرمای شدید بوستون تنها وجه مشترک این شهر با شهرستان کوچک‌مان بود. در ۱۸ سالگی آن‌قدر جان کنده بودم تا رتبه‌ام به دانشگاه‌های تهران برسد و از آن شهر فرار کنم.

سیگارم توی باد خاموش شد، دوباره روشنش کردم و وقتی خاکستر آن را می‌تکاندم، دو تا موجود تپل در حیاط دیدم که در تاریکی توی آشغال‌ها می‌لولند. تا به حال راکون ندیده بودم، داد زدم: «سمیه بدو بیا.» سمیه آمد و دوتایی کله‌هایمان را از پنجره بیرون بردیم. گفتم: «اوناهاش ببین‌شون.» گفت: «خوبه طبقه بالاییما. اون گربه‌های پدرسگ خوابگاه چه‌جور دنبال غذای سلف راه می‌افتادن. اینا چاقن تا بالا نمی‌رسن.» دوتایی خندیدیم.