اما قلب سوراخ‌شده برای کدامین دردْ درمان است؟ همان بهتر که دادم به گنجشک‌ها، که گنجشک‌ها هم اگر دست رد می‌زدند، آن را می‌دادم به سگ. حالا تنها دو ماه مانده تا بشود چهار سال که گنجشک‌ها رفته‌اند. گل‌ها می‌گویند که گنجشک‌ها قلبشان پوسید، بس‌که آوازهایشان در بوق‌بوق ماشین‌ها و هرزگی‌های زندگان گُم شد. گل‌ها می‌گویند که گنجشک‌های باغچه‌ی ما به روستای کودکی‌ام برگشته‌اند تا باز میان شاخه و برگ‌های آن درختِ انار که در حیاط خانه‌ی قدیمی‌مان بود، آرام بگیرند؛ همان خانه‌ای که پدر آن را فروخت و ما جمع کردیم آمدیم اینجا که دورتادورمان را دود گرفته است و ساختمان‌هایی که نمی‌گذارند آسمان ملکوتی و درختان دنیادیده را ببینیم. 

با این‌همه، چه توفیری به حال من دارد؟ مادرم می‌گوید: «این حرف‌ها چیست؟ گنجشکِ زبان‌بسته چه می‌داند این‌ها را که از سرِ دل‌تنگی بخواهد برگردد به روستا؟ رفته‌اند دیگر. حالا به هر کجا، ما چه می‌دانیم؟» بعد هم می‌پرسد که فردا چه‌کاره‌ام؟

«تعطیل؛ سه ‌سال و ده ‌ماه است که تعطیلم مادر.» 

این‌ روزها با یک غُرابِ¹ بیست‌وچندساله اُخت شده‌ام. خوب با هم خو گرفته‌ایم، مثلاً همین چند روزِ پیش که داشتم به تقویم نگاه می‌کردم، نشست سمتِ راستِ شانه‌ی استخوانی و لاغرم. پرسید: «این زخم کهنه روی سینه‌ات برای چیست؟»

گفتم: «هرکسی قصّه‌های خودش را دارد. من هم قصّه‌های خودم را...» و حالا، این غُرابی که رفیق شفیق من شده، می‌داند که مُرده‌ام. می‌داند که گنجشک‌های خانه‌ی ما از این محلّه‌ی زنده‌نشین کوچیده‌اند؛ برگشته‌اند به روستای کودکی‌ام. در همان خانه‌ی قدیمی و پُرخاطره که گوشه‌گوشه‌اش چیزی برای گفتن دارد. این را ساکنین فعلی‌ خانه نمی‌دانند. من و پدرم، هر دومان، چیزهایی برای فروختن داشتیم؛ چیزهایی که بزرگ‌تر از خانه و مغازه و ماشین بودند؛ چیزهایی که آدمیزاد ترجیح می‌دهد نگوید و آن‌ها را چون رازی به گور ببرد.

به‌احتسابِ امروز می‌شود سه‌ سال و ده ‌ماه که من مُرده‌ای بی‌گورم. گور گران بود و از مُرده‌شور، از کَفَن، از آن مستطیل تنگ و تاریک که می‌توانست دریچه‌ای باشد به رستاخیز، می‌ترسیدم. در نتیجه، باید برای جنازه‌ام، برای این مُردگی مبارک، فکری می‌کردم. یادش به‌خیر. عزیز، مادربزرگ را می‌گویم، با آن دست‌های نرم و نحیف چای و خرما آورد و کنارم نشست و نواری گذاشت که بخواند. آن صدا و تلاوتِ لاهوتی که از آسمان‌ها نیز دورتر می‌رفت؛ در من حلاوتی را زنده کرد که برای لحظه‌ای از ژرفنای قلبی که در سینه‌ام نبود؛ رستاخیز را آرزو کردم. نگاهم به نوشته‌ی روی نوار افتاد: سوره‌های منتخب، برای شادی اموات، با صدای عبدالباسط. پرسیدم: «این‌ را از کجا آوردی عزیز؟» 

گفت که توی جهازش بود.

بارید؛ با قطره‌های باران یک‌صدا شد.

حالا سه‌ سال و ده ‌ماه است که باران با تمام بی‌کسی‌‌اش بر فرش خانه‌ی ما می‌چکد و گل‌های توی گلدان، برای سوراخ سقف اشک می‌ریزند. من با همین رازهایی که به گور نبرده‌ام، حال سقف و آسمان را می‌فهمم. بر سمتِ راستِ شانه‌ام، غُرابی‌ هست که از مُردگان می‌گوید. در جهان مُردگان چیزی برای مصرف نیست. مرگ نیست. این را زندگان نمی‌دانند. خوابم گرفته‌ است. گور من یک چمدان کهنه و بزرگ آبی‌ است که توی انبار خاک می‌خورد؛ چمدانی که بخشی از جهازِ مادرم بود. هروقت که خوابم می‌گیرد، می‌روم آنجا و توی آن سیاهی گرم، چون جنینی در خودم جمع می‌شوم. چمدان را باز می‌کنم.

تنها دو ماه مانده تا بشود چهار سال که مُرده‌ام. این را تقویم که گوشه‌ای از چمدان را گرفته، به من می‌گوید. می‌ر‌‌وم تو، توها که هر رنگی سیاه می‌شود. می‌بازد. توها برای من چیزی ا‌ست؛ چیزی که رازهایم را آرام می‌کند. این را غُراب به من می‌گوید. چون جنینی و یا شاید حیوان درمانده‌ای در خودم جمع می‌شوم. نوارِ عبدالباسط را برمی‌دارم، آن را می‌گذارم توی ضبط‌صوت قراضه‌ای که زمانی برای پدرم بود. باد با تلاوتِ سوزناک آیه‌ها می‌آمیزد و سبزه‌زارِ گوش‌هایم را می‌رقصاند. تنم را با یک بارانی قدیمی‌ که نمی‌دانم از کِی توی این چمدان است؛ می‌پوشانم. در سرمْ بر باغ‌های کندلوس برف می‌بارد. بیرون از چمدان، بیرون‌تر از چمدان که می‌شود بیرون از خانه‌ی ما، هنوز باران است. مادرم را صدا می‌زنم. می‌آید. از او می‌خواهم که چمدان را ببندد. می‌پرسد: «فردا چه‌کاره‌ای؟» 

«تعطیل. فقط دو ماه مانده تا بشود چهار سال که تعطیلم مادر.»

عبدالباسط ادامه می‌دهد. نورها می‌گریزند. چمدان بسته می‌شود.