اولین باری که بوها را کشف کردم خانه‌ی آقادایی بود که می‌شد دایی بابا. از درِ چوبی خانه‌شان که وارد می‌شدی، در یک لحظه خانه مشامت را پر می‌کرد از بوهای مختلف: بوی گل‌های بهاری باغچه، بوی وسوسه‌‌برانگیز غذا، که از پنجره‌شان می‌گذشت و تا کوچه می‌پیچید و دل

یک لحظه روراست از خودتان بپرسید: آیا ادبیات زندگی من را بهتر کرده؟ در جواب این سؤال همه‌ی ما معمولاً واکنشِ آنیِ غضب‌آلودی در دفاع از داستان‌های مورد علاقه‌ی خود بروز می‌دهیم، انگار این سؤال لحاف ایمنی ما را کنار زده باشد. اما رهاکردن نوستالژی و احساسات مرتبط با

هوا هنوز تاریک بود که ماهرخ از خواب بیدار شد. پرده‌ی تور طوسی را کنار زد و به آسمان پشتِ پنجره نگاه کرد. هوا ابری بود. جلو آینه‌ی سنگی طاقچه ایستاد و موهایش را شانه کرد. جیوه‌ی پشت آینه ریخته بود و جا‌به‌جا لکه‌های ریز می‌افتادند روی صورتش. دهانش